Η ντροπή είναι εξέχουσα αρετή, πού όχι μόνο στολίζει τόν άνθρωπο αλλα αναδεικνύει την ευγένεια της συμπεριφοράς, την ψυχική ανωτερότητα, τή σεμνότητα, το θάρρος του.
Αυτή ή αρετή έχει χαθεί τα τελευταία 2 χρόνια και σίγουρα αποτελεί μόδα γα την ευρύτερη περιοχή του Δήμου.
Αιδώ την έλεγαν οί αρχαίοι Έλληνες.
Μια λέξη κάτι βαθύτερο, όπως η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, η τιμή, η άξια του να ΖΕΙ κάποιος!
ΥΓ Κύριοι Τσεκρεζή, Πέππα, Πάντο, Σωτήρχο, έχετε κάθε δικαίωμα παραίτησης ,αφού δεν εκπροσωπείτε τίποτα με Όραμα, και σίγουρα δεν είσαστε Δημιουργικοί.
3 σχόλια:
ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΥΤΌ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ. ΟΙ ΜΙΣΟΊ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΖΟΥΝ ΑΠΌ ΑΥΤΌ ΚΑΙ ΟΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΖΉΣΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΌ
Ξεφτίλα είναι… να πας όπου πάει ο άνεμος. Παντού δηλαδή. Δε γίνεται όμως αυτό πάντα – όσο καλοπροαίρετοι κι αν είστε – θα υπάρξουν άνθρωποι και καταστάσεις με τις οποίες θα βρεθείτε αντιμέτωποι. Δε γίνεται να σ΄αγαπάνε όλοι. Πάρτε το χαμπάρι. Γίνεται όμως να σε σέβονται όλοι. Αρκεί να το κερδίσεις αυτό. Με τη στάση σου.
Ξεφτίλα είναι …. να είσαι ζήτουλας. Α πα πα, καλύτερος ο θάνατος. Λίγος εγωισμός παιδιά, πείτε και κανένα όχι. Δεν υπάρχει οικοδεσπότης που να μη σιχαίνεται, αργά ή γρήγορα, τον κάθε τυχαίο που στρογγυλοκάθεται σπίτι του. Και τρώει, και πίνει, και κοιμάται, και ξανά πάλι… τρώει, πίνει , κοιμάται. Και το χειρότερο: Ο ζήτουλας σχεδόν ποτέ δεν είναι έξυπνος. Είναι απλώς κουτοπόνηρος. Και έχει τη βεβαιότητα ότι τον πιάνει και λίγο κορόιδο τον ευγενικό οικοδεσπότη..
Ξεφτίλα είναι…. να είσαι ρουφιάνος. Ναι, βέβαια, δύσκολοι καιροί, όλοι έχουμε τις ανάγκες και τις ανασφάλειές μας, αλλά ρε σύντροφοι κάντε λίγο κράτει (όσοι δεν κάνετε ήδη εννοώ). Και πού είστε, έχω ένα μυστικό να σας αποκαλύψω: Δεν υπάρχει εργοδότης που να μη γουστάρει και να επιζητά τις ρουφιανιές. Για να ξέρει τι γίνεται στο χώρο του. Ταυτόχρονα όμως, δεν υπάρχει εργοδότης που να μην σιχαίνεται τους ρουφιάνους του. Να μην τους περιφρονεί και να μην τους κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.
Ξεφτίλα είναι… να φτάσεις σε μία άλφα ηλικία και ακόμα να μην έχεις μάθει να γουστάρεις το σπίτι σου. Και ό,τι αυτό περιέχει. Σε έμψυχο ή άψυχο υλικό. Κι αν δε γουστάρεις, κάνεις τα σκόντα σου. Αφού δεν έγινε η επανάσταση στα νιάτα σου, θα πρέπει να τα λουστείς τώρα. Ολα. Οχι όμως να κάθεσαι σε δουλειές χωρίς να κάνεις τίποτα. Εκτός από το να δημιουργείς καθυστερήσεις στην πρόοδο. Μόνο και μόνο γιατί κανείς δεν σε περιμένει με αγάπη στο σπίτι σου. Μόνο και μόνο γιατί κανείς δεν σε γουστάρει πραγματικά. Ακόμα και έτσι να είναι, υπάρχει πάντα ο εαυτός μας. Που αν τον σεβαστούμε αποτελεί την καλύτερη παρέα. Τι περιμένεις λοιπόν; Κλωτσιά στα οπίσθια;
Ξεφτίλα είναι… να είσαι νυφίτσα. Να κοιτάς χαμηλά τον άλλον – ποτέ στα μάτια, να λες άλφα και να κάνεις βήτα, να θάβεις αυτόν που πριν πέντε λεπτά εξύψωνες.
Και όλα αυτά για να εξασφαλίσεις τα φράγκα ενός ακόμα μήνα. ΄Η μίας ακόμα χρονιάς.
Οι χειροτεροι ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ βρισκονται εντος.Και ειναι ετοιμοι να βαλουν σε εφαρμογη το σχεδιο τους. ΠΡΟΣΕΧΕ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΜΟΥ..........
.........Τα χρόνια περνούσαν ο ρουφιάνος γέρασε αλλα δυστυχώς το χωριό ,η πόλη όπου ¨μεγαλουργούσε¨, οι συγχωριανοί του καταστρέφονταν μέρα με την ημέρα.Ζούσε ρουφιανέυοντας αλλα πάντα με μία σκέψη που τον τρομοκρατούσε. Να μην αποκαλυφθεί η ρουφιανιά του στα μάτια των υπολοίπων ( κι άς ο κόσμος το είχε τύμπαμπο) .Ζούσε σάν εκείνα τα παράσιτα του δάσους που ροκανίζουν τις ρίζες των δένδρων (μέχρι να πέσουν) και να μαζέψει τα χαμόκλαδα προς προσάναμμα του τζακιού του.Γνώριζε την μοίρα του ο ρουφιάνος ¨Οπως γνωρίζουν οι παλαιότεροι αναγνώστες, την μοίρα εκείνων των δοσίλογων ρουφιάνων οι οποίοι κατέδιδαν στα στρατεύματα κατοχής της πατρίδας μας συγχωριανούς στο χωριό του .
Κάπως έτσι φανταζόνταν το τέλος του ο ρουφιάνος για ότι φτιαχνόταν με το φώς της ημέρας και το κατεδάφιζε ο ρουφιάνος υπο το φώς του φεγγαριού. Δυστυχώς πολλοί αφελείς συμπαρασύρονταν στις νουθεσίες ( ρουφιανιές) του.Απο τον πρώτο του χωριού μέχρι τον τελευταίο αλήτη γιδοβοσκό του χωριού του.
Τα μόνα ζωντανά που τον είχαν πάρει είδηση τι ρουφιάνος ήταν κάτι αλυσσοδεμένα τσομπανόσκυλα .Σάν τον μυρίζαν απο χιλιόμετρα μακριά άρχιζαν το κράξιμο, συγνώμη γαύγισμα, δείχνοντας τα καλά ακονισμένα δόντια και νύχια τους. Σάν τα έβλεπε ο ρουφιάνος τον έπιανε κρύος ιδρώτας στην συνείδηση του γιατί γνώριζε πολύ καλά τον είχαν μυριστεί τι ρουφιάνος ήταν. Φυσικά το τέλος του κάθε ρουφιάνου όλοι σαν το γνωρίζετε ( ο διασυρμός και η κρεμάλα )...........................
Δημοσίευση σχολίου