κάτω από τη γέφυρα, παντοτινά !

Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά μου ένας άγγελος απαράμιλλα όμορφος. Είδα να κρατάει στο χέρι του ένα μακρύ βέλος που στην άκρη του έμοιαζε να έχει μια πυρωμένη αιχμή, σαν το κόκκινο δακτυλίδι που του χάρισα κάποτε,..
ένοιωσα να με τρυπάει επανειλημμένα στην καρδιά και να εισχωρεί βαθιά μέσα μου...

μου είπες..

"HPΘE H ΩPA..NA ΠΩ XPONIA ΠOΛΛA ΣTON ANΘPΩΠO MOY, ΣTO ΣTHPIΓMA MOY,ΣTON KAΛYTEPO ANΘPΩΠO ΠOY EXΩ ΓNΩPIΣEI!

OMOPΦA KAI EYTYXIΣMENA XPONIA NA EPΘOYN ΓEMATA ME OTI ΠOΘEIΣ KAI ME OTI ONEIPEYEΣAI!!AΓAΠHMENE MOY XPONIA ΠOΛΛA!!!"

...ήταν ακόμα μέσα σου ο έρωτας τότε, ο πόνος ήταν τόσο γλυκός που δεν επιθυμούσα να απελευθερωθώ από αυτόν, όπως και εσύ....

Θα ήθελα να χαθούμε
να βρεθούμε χρόνια μετά
να συναντηθούμε τυχαία.
να έχω σταματήσει στα φανάρια, να σε δω στο απέναντι φανάρι, να σου κορνάρω τυπικά, να μου απαντήσεις με το τυπικό σου κορνάρισμα, να ανάψει πράσινο και να φύγουμε....σε αντίθετες κατευθύνσεις, να πάμε ο καθένας σπίτι του, να αναρωτηθούμε τι να κάνει ο άλλος στη ζωή του....μακριά από την γέφυρα.

Ήμουν ξύπνιος, για ώρες, για να σε δω να κοιμάσαι...

Σε αγάπησα από τότε...σε αγάπησα στο κόκκινο κρασί, στην γέφυρα από κάτω, αγάπησα την αγκαλιά της φύσης, τα αρώματα του ερωτά σου, την μυρωδιά των μαλλιών σου......
τότε που ξαπλώναμε μαζί στο πίσω κάθισμα την νύχτα με τους κεραυνούς, ο λόγος που αγάπησα τη νύχτα...ο λόγος που λάτρευα τους χυμούς σου .....ο λόγος που αγάπησα παράφορα.


Θα ήθελα να χαθούμε
να βρεθούμε χρόνια μετά
να βρεθούμε σε κάποια συναυλία τυχαία
να σου σηκώσω την μπύρα από μακριά
να μου σηκώσεις κι εσύ την μπύρα από μακριά
να διασκεδάσουμε ξεχωριστά, να τελειώσει η συναυλία, κι όταν πάμε ο καθένας σπίτι του, να βγάλουμε το εισιτήριο από την τσέπη και να αναρωτηθούμε τι να κάνει ο άλλος στη ζωή του...μακριά από την γέφυρα.


Ο χειρότερος τρόπος για να σου λείψει κάποιος, είναι να κάθεσαι δίπλα του ξέροντας ότι ποτέ δεν θα τον αποκτήσεις σου είπα κάποτε,

με είχες τότε, σου λείπω ακόμα....το παιχνίδι της ζωής....η ζωή είναι ένα παιχνίδι με κανόνες που αλλάζουν συνεχώς, τι δεν χαλάει ένα παιχνίδι περισσότερο από αυτούς που το παίρνουν στα σοβαρά.....η γέφυρα, μας στοιχειώνει ακόμα.


Θα ήθελα να χαθούμε.

να βρεθούμε χρόνια
τυχαία σε ένα περίπτερο.
να περπατάμε σκυφτοί και να σκοντάψουμε ο ένας πάνω στον άλλο, να σηκώσουμε τα μάτια, να δω ότι είσαι εσύ, να δεις ότι είμαι εγώ, να παραχωρήσει ο ένας ευγενικά τη σειρά του κάνοντας νόημα με το χέρι στον άλλο.
να δεχτώ την προτεραιότητα που θα μου δώσεις για πρώτη φορά, να σου κουνήσω το κεφάλι
να μου κουνήσεις το κεφάλι
να πάμε κάτω από την γέφυρα, να ανοίξουμε τα πακέτα με τα τσιγάρα και να σκεφτούμε τι κάναμε ο ένας στον άλλο στη ζωή μας

να αναρωτηθούμε γιατί χαμογελάμε τώρα...



Υπόσχομαι αιώνια να μην σε αγαπάω, 

ούτε πιστός ως το θάνατο να σου είμαι, ούτε χέρι-χέρι να πηγαίνουμε, ούτε με ρόδα να σε ραίνω, ούτε πάντα με πάθος να σε φιλώ....
αλλά ορκίζομαι ότι θα υπάρχουν λύπες, προβλήματα....ίσως και άλλες γυναίκες θα κοιτάξω, και άλλους άντρες θα κοιτάξεις
ορκίζομαι πως για ’μένα τα πάντα δεν είσαι ούτε ο ουρανός μου, ούτε ο μόνος λόγος μου να ζω, αν και, πού και πού, μου λείπεις....

Υπόσχομαι να μην σε ποθώ παντοτινά,

κάποτε η πηγή σου, αυτή του ερωτά σου.... θα με κουράζει κι εσένα θα κουράζει η εμμονή του ερωτά μου
αλλά ορκίζομαι ότι στιγμές θα υπάρχουν που μίσος αμοιβαίο θα μας μεθά και σε όλα ένα τέλος να τεθεί θα θέλουμε κι ίσως όντως να τεθεί, μα σου λέω ακόμα πως θ’ αγαπηθούμε θα δημιουργήσουμε, θα μοιραστούμε...ένα κάθισμα, κάτω από την γέφυρα, γεμάτο από την αγκαλιά σου, του κορμιού μου, που είχε ανέκαθεν το σχήμα της.


Με πιστεύεις, τώρα, πως σ’ αγαπώ;


ΥΓ. Σπάνια κατέληγα εκεί που ήθελα να πάω,

αλλά πάντα κατέληγα εκεί που θα έπρεπε να είμαι...γιατί στα χέρια σου τα ψάρια όταν πεθαίνουν σπαρταράνε,
εγώ όμως όταν σπαρταράω, ΖΩ


JAFO