ς

ς

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

.τα όνειρά μας γυμνά μες τη βροχή !


Νοσταλγώ να σ αγγίξω, να σε δω. Με κάθε τρόπο ψάχνω αφορμή, απλά να σου πω σ αγαπώ,
όνειρό μου....
...τα όνειρά μας γυμνά μες τη βροχή, την βροχή της γέφυρας....

σε θέλω εκεί σα ρεύμα στο κορμί μου, σαν άνεμος σκορπίστηκα, νικήθηκα και ας μην πολέμησα....
...βυθίστηκα κ ας μην κολύμπησα, βυθίστηκα τυφλά στα σκοτεινά σου μάτια,
μετρώ τα κύματα , ακόμα, στην σκιά σου, αναπνέω....
....αντικρίζω το φως , κι ας είμαι τυφλός.

Είναι γραφτό ν ανταμώνεις στ ανηφόρισμα σου, τα μουχλιασμένα, τα δειλότροπα,
τα μικρά τα ανθρωπάκια.....μ αν κοιτάξεις...
..κοίτα πίσω τώρα απ της ψυχής σου το χώρισμα, ο ίδιος βλάκας είναι με τα χρόνια,
αυτός που έρχεται ακάλεστος.....
....ποτέ σαν πολεμιστής, πάντα σαν άρρωστος.

Τα λόγια συνθήματα μικρά , τα κάλυψε η σιωπή σου, τα όνειρα μας προσπερνάς, σαν να μην ήσουν ποτέ
εκεί....
.....κι ας είναι τα χρόνια δανικά, κι ας έγιναν αυτά το τέλος, η αρχή.

Αντάμωσα πολλά καλομεγαλωμένα παιδάκια, ταριχευμένα λουλούδια,
ανθρωπάκια, έτοιμα μ άπειρες δικαιολογίες...
...εσάς ρε...
...φθαρμένους , κακόπιστους μ αμφιβολίες, 
ανόητες πολιτικές πόρνες,
πεταμένες πολιτικές σερβιέτες

ξενιστές της Αγνής ψυχής, προδότες.

Τα λόγια συνθήματα σου είπα, τα κάλυψε η σιωπή
με το κορμί, την ψυχή μου, την Ξένη ευβοϊκή γη, χωρίς εσένα,
ένα σου φιλί, μια σου αλύγιστη σιωπή, το παρελθόν μπροστά μου έχω βρεί, ξανα.

Στα άγρια κύματα του ερωτά σου, το βυθό σου, ζω και πεθαίνω δίχως τέλος
κι αρχή....
αρκετά σου λέγω, πολύ μας καθυστέρησα.

γίνε το τέλος και η αρχή....

η αρχή.

JAFO

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου και σένα, έλειπες καιρό και μας έλειψες.Δυνατές φωνές ή κάποιες τύψεις σε έφεραν αγαπημένη πίσω στον καρνάβαλο δήμο μας!

ευρυνόμη είπε...

Είναι που μ’ έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις σε 'ολους αυτούς που :
φωνάζουν, κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομα μου
αναβάλλουν την γιορτή που ΜΟΝΟΙ έστησαν.
Πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου, πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
πες τους δεν θα κάνει στάση Γολγοθά.
Πες τους η παράξενη πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά μακριά!
ΥΓ Η ανάρτηση είναι "δανική αγάπη" άλλου.

Ανώνυμος είπε...


Τραγουδάμε τον έρωτά μας ...
Ο έρωτας είναι η θεϊκή δύναμη
μέσα στο σώμα μας... έτσι ευρυνόμη!
Καλώς ήρθες πάλι κοντά μας.

Ανώνυμος είπε...

Χάιδευα το στήθος της θάλασσας
παινέματα έρριχνα στα κύματα
τι τάχα να μαρτυρήσουν
που πάνε τα πουλιά όταν βρέχει.
Μα ο γιαλός βουβός και γκρίζος
δεν είχε απαντήσεις
δεν είχε παρελθόν
μόνο το τώρα του
που πάφλαζε παραπονιάρικα.
Σε μια παλίρροια χωρίς πανσέληνο
ξέβραζε φιλιά αλμυρά στα βότσαλα
ψιθυρίζοντας τους
ιστορίες χωρίς οξυγόνο
με την ίδια αγωνία που ο οδοιπόρος
περιμένει να φανερωθούν τ'άστρα
να βρει τον προσανατολισμό του
με μια λαχτάρα να νιώσει τον αέρα ν'αλλάζει.
Κι η καρδιά μου φοβισμένο πουλάκι
ανεμίζει τη λύπη της με τη βροχή
κρατώντας τον καιρό στα φτερά της
ρίχνεται στα κύματα να ψάξει τα πουλιά.
Τι χειμώνιασε στα πελάγη....

Η νεράιδα σου ήρωά μου ♡

Ανώνυμος είπε...

Η ομορφιά είναι στην ψυχή και όχι στην εμφάνιση ή ακόμα χειρότερα στην συμπεριφορά ευρυνόμη.Ο καθένας και η κάθε μία κοιτούν τις στιγμές -όπως και εσύ στο κείμενο- και ξεχνούν την ψυχή και βέβαια την κόποση της.

Ανώνυμος είπε...

«Παίρνω τα ζαγαράκια μου να πάω να κυνηγήσω / λαγούς κι ελάφια για να βρω και πίσω να γυρίσω ./ Κι εκεί που εκυνηγάα στα δάση και στα όρη / βγάζουν τα ζαγαράκια μου μια πλουμισμένη κόρη»

Ανώνυμος είπε...

Θα μείνω για τα όνειρα που έκανες

Θα μείνω για όλα εκείνα που σου είπα και δεν άκουσες,
για όσες νύχτες ήμουν εκεί και δεν έβλεπες
για όλες τις αναμνήσεις και τις στιγμές που ξέχασες

Θα μείνω για όσα φιλιά δεν χόρτασες,
για τις αγκαλιές που αναζήτησες και δεν πήρες

για όσα σαγαπώ σου χρωστούσα
για το κρυφό σου χαμόγελο όταν σε συναντούσα

Θα μείνω για τα όνειρα που έκανες
για τις αλήθειες που έψαξες και δεν βρήκες

για τις θυσίες που δεν ειπώθηκαν
ή δεν έμαθες.

θα μείνω για τις ανατολές που περάσαμε μαζί
και για τα ηλιοβασιλέματα που θα περάσουμε χώρια

Για τους φόβους που με έμαθες να ξεπερνάω
και για τους φόβους που δημιούργησε η απουσία σου

θα μείνω για σένα χωρίς εσένα
για όλους τους ψιθύρους που έγιναν κραυγές

θα μείνω και θα φωνάζω μέχρι να διώξω την φυγή σου
ή μέχρι να έρθει η λύτρωση μου

Θα μείνω και ας μου φωνάζεις να φύγω
θα μείνω μέχρι να με χάσω

και να μείνω εδώ για σένα χωρίς έμενα
με μια ελπίδα αβέβαιη και ένα εγώ “μισό” και “λίγο”

που ανυπομονεί να ξαναενώσει ένα γυαλί που δεν ξανακολλάει
και να θυμίζει έναν έρωτα που δεν θα ξαναγεννηθεί

ευρυνόμη μου.