Πολιτικοί Βιαστές ή Λαθρέμποροι του Δήμου;

Ανατρέχοντας στον 3/2011 στήν  ανάρτηση με τίτλο "η μόνη δικαιολογία του Θεού είναι ότι δεν υπάρχει" επίκαιρη ωστόσο σαν μην πέρασε μια μέρα........
....Δεν ξέρω αν το να κυβερνήσετε τον Ωρωπό ήταν ένα παιδικό όνειρο, η το θεωρήσατε σαν φυσική εξέλιξη, μετά την ιατρική.
Όμως στην περίπτωση τη δική σας κάτι έχει πάει στραβά. Πολύ στραβά. Τόσο στραβά, που ίσως να μη φταίτε ο ίδιος.
Πιθανόν να μη σας έχουν εξηγήσει ότι η διακυβέρνηση ενός δήμου διαφέρει από το παιχνίδι «μονόπολυ».
Στο παιχνίδι, μπορεί να κάνεις ότι θέλεις αφού δεν δίνεις λογαριασμό σε κανένα, αφού και οι συμπαίχτες σου μπορεί να ανέχονται τις όποιες ιδιοτροπίες, χωρίς παρεξήγηση και γκρίνια και αυτό γιατί είσαι «ο γιατρός».
Έτσι λοιπόν είτε χάσεις είτε κερδίσεις δεν έχει κανένα νόημα, δεν παράγεται κανένα αποτέλεσμα που να έχει συνέπειες.
Στη εφαρμοσμένη πολιτική όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Δεν είναι αρκετό να αρπάξεις την εξουσία εκμεταλλευόμενος τα όποια λάθη ή την όποια ανικανότητα του πολιτικού σου αντιπάλου.
Αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν ήταν μια απλή «χασούρα» του προηγούμενου, αλλά μια εσκεμμένη «απόδραση».

Δεν θα ασχοληθώ με τους προηγούμενους δημάρχους, αυτούς θα τους κρίνει εκτός από την ιστορία και η δικαιοσύνη [Οικονόμου].
Λοιπόν κύριε δήμαρχε εσύ ανέλαβες την διακυβέρνηση υποσχόμενος πολλά πετραχήλια και μας έφερες μερικούς γκαζοντενεκέδες "αντιδημάρχους" και κάτι "ελενχόμενους" υπαλλήλους.
Είναι νομίζω περιττό να σας πω τους τρόπους που είχατε να επιλέξετε και δεν το κάνατε.
Στο δια ταύτα μήν μιλάς για τους άλλους ότι συκοφαντούν το Δήμο και τον καταστρέφουν γιατί σε κρίνουν. Έχεις μια επιλογή να μην πάθεις ότι δεν έπαθαν οι "άλλοι", μια επιλογή έχεις να μην γραφτείς με μελανά γράμματα.
Να κάνεις εδώ και τώρα "άρση της ασυλίας" για όλους και για όλα, αλλάζοντας τις λάθος επιλογές σου.
Είσαι καλός και τίμιος Ανθρωπος κ. Δήμαρχε, Υλικό έχεις [Λέκας,Βασιλάκος,Ανυφαντής,Παπαγιάννης....] αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος πριν δεις τους Δημότες έτσι όπως δεν τον έχεις δει ποτέ να σηκώνει το Συμβούλιο στα χέρια και να το πετά στην "χωματερή".

Με εκτίμηση
Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το "μπόι" του ανθρώπου που τις κουβαλάει[Καζαντάκης].

-Σήμερα 28/10 2012.....
και πάνω από ένα χρόνο μετά όλα αυτά τα τόσο πρώιμα τότε συμπεράσματα , γνωρίζοντας και τότε όμως ότι στη Ζωή τυχαίο δεν είναι τίποτα, πιθανόν να μπώ στη φιδοφωλιά να αριθμολογίσω "Πυθαγόρεια" το ονοματεπώνυμο που μερικές φορές επηρεάζει προσωπικότητα και σίγουρα όχι τον τρόπο τού δεν σκέφτομαι και δεν επηρεάζω τη Ζωή μου, πάλι!
Ο Ηγέτης άνθρωπος με τον αποφασιστικό όσο παρορμητικό χαρακτήρα έχει τον τελευταίο λόγο παραβλέποντας όλα αυτά τα πεζά να διαπρεύσει χρησιμοποιώντας πρωτοποριακές εύστροφες ιδέες γεμάτες ρίσκα και μερική οργάνωση αποφεύγοντας όμως την βέβαιη ήττα από ανθρώπους που είχες κερδίσει εμπιστοσύνη έστω κάτω από την πίεση του μπαμπούλα των πρώην αυτοδιοικητικών.
Θα μου πει κάποιος ότι κερδίζει χαμένο έδαφος λαϊκίζοντας με εγωκεντρικές πρωτοβουλίες ρουτίνας σε πρώην αντίπαλους ψηφοφάγους , ερωτοτροπώντας και χάνοντας αυθεντικότητα και αυθορμητισμό ιδίου και συνεργατών , θύμα της πόρνης πολιτικής εξουσίας.
Ούτε η Βουδιστική έννοια της Αναγέννησης που συχνά αναφέρεται ως μετενσάρκωση δεν μπορεί να ζωγραφίσει αυτή τη συμπεριφορά-ελεύθερη πτώση σε πάλε ποτέ [;] πρώην
"πολιτικούς βιαστές λαθρεμπόρους" του Δήμου.

Αλήθεια ακόμη "σού" αρέσει να οργανώνεις τους πάντες-πάντα, νομίζοντας ότι η λαθραία γλυκύτητα και ζεστασιά των ενεργειών σου θα σώσει το "όραμα" από τον διχασμό ;
Με εκτίμηση επίσης, η ιδέα μου είναι αλήθεια;

70000000 λόγοι γιά να μήν επιστέψουμε Εκεί;

Οχι πολλά χρόνια πριν  στη ΓΗ αυτά τα γεγονότα ήταν που οδήγησαν στην εχθρότητα μεταξύ των Συμμάχων και του Άξονα  και μετέπειτα σε ένα πόλεμο που ακόμα μένετε:

• Μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου πολέμου, η ηττημένη Γερμανία αναγκάστηκε να υπογράψει την Συνθήκη των Βερσαλλιών, χάνοντας έτσι το 13% του εδάφους της, αποκόβοντάς της από τις αποικίες της, απαγορεύοντας την προσάρτηση άλλων χωρών σε αυτή. Η Γερμανία ήταν απεγνωσμένη και καταδικασμένη καθώς ήταν υποχρεωμένη να πληρώνει τεράστια ποσά κάθε χρόνο επί δεκαετίες για τις ζημιές που προκάλεσε σε άλλες χώρες κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο


• Ο εμφύλιος πόλεμος στη Ρωσία οδήγησε στη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον έλεγχο του Τζόζεφ Στάλιν


• Στην Ιταλία, ο Μπενίτο Μουσολίνι ως δικτάτορας κέρδιζε δύναμη, υποσχόμενος την δημιουργία μιας νέας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας


• Το 1931 το στρατιωτικό καθεστώς της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας, επιτέθηκε στη Μαντζουρία και προσάρτησε σε αυτήν δύο επαρχίες της Κίνας. Τα δύο έθνη βρίσκονταν σε σύγκρουση τα δύο επόμενα χρόνια μέχρι την ανακωχή τουTanggu


• Ο Αδόλφος Χίτλερ, μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα ανατροπής της Γερμανικής κυβέρνησης το 1923, έγινε καγκελάριος της Γερμανίας το 1933. Κατάργησε τη δημοκρατία, οραματιζόμενος έναν άλλο κόσμο βασιζόμενο στο ρατσισμό και οργάνωσε τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, αδιαφορώντας για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και ξεκινώντας τη στρατολόγηση του έθνους. Το 1936 επίσης, παραβαίνοντας τις Συνθήκες της Βερσαλλίας και τουΛοκάρνο, στρατιωτικοποίησε ξανά την περιοχή του Ρήνου

Η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ιταλία, προσπαθώντας να καταστείλουν τη δράση της Γερμανίας, σχημάτισαν το Μέτωπο της Στρέσα. Η Σοβιετική Ένωση, ανησυχώντας για τις βλέψεις της Γερμανίας στην Ανατολική Ευρώπη, υπέγραψε συμφωνία αμοιβαίας βοήθειας με τη Γαλλία.
Τον Οκτώβριο του 1936, Γερμανία και Ιταλία σχηματίζουν τον Άξονα Ρώμης-Βερολίνου και ένα μήνα αργότερα Γερμανία και Ιαπωνία (και οι δύο πίστευαν οτι ο κομουνισμός και η Σοβιετική Ένωση είναι απειλή), υπογράφουν συμφωνία, στην οποία προστίθεται και η Ιταλία ένα χρόνο μετά. Τον Οκτώβριο του 1939, η Ιταλία εισέβαλε στην Αιθιοπία, με τη Γερμανία να είναι το μοναδικό μεγάλο έθνος που να την υποστηρίζει και η Ιταλία με τη σειρά της ανακάλεσε τις αντιρρήσεις της για την πρόθεση της Γερμανίας να προσαρτήσει την Αυστρία σε αυτήν
Στη συνέχεια Χίτλερ και Μουσολίνι υποστήριξαν στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, τις δυνάμεις του φασιστή στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο ενάντια στην Ισπανική δημοκρατία που υποστηρίζονταν από την Σοβιετική Ένωση. Τελικά οι πρώτοι κέρδισαν τον πόλεμο στις αρχές του 1939

Το 1939 φάνηκαν και οι επεκτατικές τάσεις του Χίτλερ, προοιωνίζοντας τον επερχόμενο πόλεμο. Η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία το 1938, της Σουδητίας το 1938 και ολόκληρης της Τσεχοσλοβακίας το 1939, δημιούργησαν αναστάτωση και ανησυχία σε όλη την Ευρώπη. Πολιτικές και στρατιωτικές συμφωνίες υπογράφονταν μεταξύ των χωρών, οι οποίες προσπαθούσαν με διάφορες συμμαχίες να προστατευθούν. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ με το οποίο η Γερμανία άφησε έξω από τον πόλεμο την Σοβιετική Ένωση, αποτρέποντας έτσι την δημιουργία δύο μετώπων για τονΧίτλερ, τουλάχιστον τα πρώτα δύο χρόνια του πολέμου

Η αρχή του πολέμου θεωρείται η 1η Σεπτεμβρίου του 1939, με την εισβολή των Γερμανών στη Πολωνία και τις ακολουθούμενες κηρύξεις πολέμων στη Γερμανία από την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία, δύο μέρες μετά. Πολλές χώρες βρίσκονταν αυτή την εποχή ήδη σε πόλεμο, όπως η Αιθιοπία με την Ιταλία και η Κίνα με την Ιαπωνία. Αρκετές χώρες που δεν συμμετείχαν αρχικά, το έκαναν αργότερα ανησυχώντας για την ροή του πολέμου και με αφορμή διαφόρων σημαντικών γεγονότων όπως η εισβολή των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, τις επιθέσεις στο Περλ Χάρμπορ και την κήρυξη πολέμου στην Ιαπωνία από την Αμερική

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, σοβιετικές δυνάμεις εισβάλουν στη Πολωνία από ανατολικά και στις 28, η Βαρσοβία παραδίνεται. Η Πολωνία χωρίζεται στα δύο από τις δύο δυνάμεις, ενώ οι Σοβιετικοί τον Νοέμβριο του ίδιου έτους εισβάλουν στη Φιλανδία και τον Μάρτιο του 1940 οι Φινλανδοί συνθηκολογούν, παραχωρόντας τμήματα της χώρας στους Σοβιετικούς. Τον Απρίλιο του 1940 οι Γερμανοί εισβάλουν και καταλαμβάνουν χωρίς αντίσταση, Δανία και Νορβηγία. Τον Μάιο, οι Γερμανοί βομβαρδίζουν και ξεκινούν επιχειρήσεις σε Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία. Η Ολλανδία παραδίνεται μόλις σε 4 ημέρες, ενώ μέχρι το τέλους του ίδιου μήνα, οι Γερμανοί καταλαμβάνουν Βέλγιο και Λουξεμβούργο. Ταυτόχρονα, ξεκινά η Μάχη της Γαλλίας. Οι Γερμανοί καταφέρνουν ταχύτητα να εισβάλουν στη χώρα και στις 14 Ιουνίου καταλαμβάνουν το Παρίσι. Η Γαλλία παραδίνεται και παράλληλα ο Μουσολίνι, βλέποντας την επικράτηση της Γερμανίας στην Ευρώπη, κηρύσει τον πόλεμο στους Συμμάχους. Η Μεγάλη Βρετανία μένει μόνη της στην Ευρώπη και ο Χίτλερ ξεκινά τον Αύγουστο, τον βομβαρδισμό της χώρας, ο οποίος κράτησε πάνω από δύο μήνες. Η Βρετανική αεροπορία ωστόσο αποδείχθηκε αποτελεσματική και στο τέλος του Σεπτεμβρίου, η Γερμανία, έχοντας μεγάλες απώλειες στον αέρα, εγκαταλείπει τις αεροπορικές επιθέσεις

Σοβιετική Ένωση και Γερμανιά διασπάνε τη Ρουμανία και η Ιαπωνία εισχωρεί στον Άξονα τον Σεπτέμβριο του 1940. Τον Φεβρουάριο του 1941, ο Χίτλερ στέλνει στη Βόρειο Αφρική τον Ρόμελ, ο οποίος γνωρίζει μεγάλες νίκες έναντια στους Βρετανούς. Τον Μάρτιο του 1941, ο Ρούζβελτ καταφέρνει να περάσει στο αμερικανικό κοινοβούλιο ψήφισμα για οικονομική βοήθεια προς τους Συμμάχους, ενώ οι Γερμανοί κάνουν συνεχώς επιχειρήσεις ενάντια στον εμπορικό συμμαχικό στόλο στον Ατλαντικό (Μάχη του Ατλαντικού), κυρίως με επιθέσεις των υποβρυχίων τους σε νηοπομπές που μετέφεραν εφόδια στην Ευρώπη. Τον Απρίλιο του 1941, η Γερμανία εισβάλει και καταλαμβάνει Γιουγκοσλαβία, Αλβανία και Ελλάδα

Τον Ιούνιο του 1941, η Γερμανία ξεκινά την Εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, μια κίνηση που καθόρισε την έκβαση του πολέμου. Μέχρι τον Δεκέμβριο, οι Γερμανοί κατάφεραν να καταλάβουν τις περισσότερες μεγάλες πόλης της Σοβιετικής Ένωσης στο δυτικό τμήμα της χώρας, αλλά σταμάτησαν στη Μόσχα, λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών. Τον ίδιο μήνα, οι Ιάπωνες κάνουν μια ξαφνική επίθεση εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων στο Περλ Χάρμπορ, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσχωρούν στους Συμμάχους και μπαίνουν στον πόλεμο. Οι Ιάπωνες συνεχίζουν να εξαπλώνονται στα νησιά του Ειρηνικού και στην ανατολική Ασία, μέχρι τον Ιούνιο του 1942, μετά την μεγάλη τους ήττα στη Μάχη του Μίντγουει. Στην Ευρώπη, τον Ιανουάριο του 1942, οι Σοβιετικοί ξεκινάν την αντεπίθεση, κάνοντας τους Γερμανούς μέχρι το τέλος του έτους να υποχωρήσουν. Έτσι δημιουργείται μια μεγάλη καμπή στη μέχρι τώρα επιτυχή προέλαση των Γερμανών

Στο τέλος του 1942, οι Βρετανοί αναγκάζουν τον Άξονα να υποχωρήσει σημαντικά από τις θέσεις που είχε στη Βόρεια Αφρική, με τη Μάχη του Ελ Αλαμέιν, ενώ με τη βοήθεια των Αμερικανών, το μέτωπο στη Βόρεια Αφρική κλείνει τον Μάιο του 1943, με παράδοση των δυνάμεων του Άξονα. Παράλληλα, ο Χίτλερ οργανώνει μια δεύτερη μεγάλη επίθεση στο Ανατολικό Μέτωπο, την οποία όμως σταματούν οι Σοβιετικοί. Το καλοκαίρι του 1943, οι Σύμμαχοι αποβιβάζονται στη Σικελία, επιτίθενται στην Ιταλία και τον Σεπτέμβριο ο Μουσολίνι παραιτείται από την ηγεσία της χώρας και η Ιταλία συνθηκολογεί με τους Συμμάχους. Ωστόσο, οι Γερμανοί είχαν ήδη οχυρώσει τη Ρώμη και οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι και τον Ιούνιο του 1944, οπότε και οι Σύμμαχοι κατέλαβαν οριστικά τη Ρώμη. Τον Ιούλιο, οι Σύμμαχοι επιχειρούν την Απόβαση στη Νορμανδία, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του πολέμου, με μεγάλες απώλειες και για τις δύο πλευρές, αλλά με νίκη των Συμμάχων. Στις 25 Αυγούστου ελευθερώνουν το Παρίσι. Οι Σοβιετικοί προελαύνουν συνεχώς στο Ανατολικό Μέτωπο και τον Μάρτιο του 1945 μπαίνουν στην Αυστρία, ενώ οι συμμαχικές δυνάμεις εισβάλουν στη δυτική Γερμανία και συναντώνται με τους Σοβιετικούς στις 25 Απριλίου. Ο Χίτλερ αυτοκτονεί, στο Βερολίνο οι γερμανικές δυνάμεις δεν μπορούν να αντισταθούν και η Γερμανία παραδίνεται. Ο πόλεμος στην Ευρώπη έχει τελειώσει

Ήδη από το 1944, οι Αμερικανοί ξεκίνησαν την αντεπίθεση στη Μάχη του Ειρηνικού. Τον Οκτώβρη του 1944 ο Ιαπωνικός στόλος καταστρέφεται, τον Μάρτιο του 1945, οι Αμερικανοί καταλαμβάνουν το Ίβο Τζίμα και τον Ιούνιο την Οκινάβα και ξεκινούν τον βομβαρδισμό του Τόκιο και άλλων μεγάλων πόλεων της Ιαπωνίας. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 με νίκη των Συμμάχων και με την παράδοση της Ιαπωνίας στην Αμερική, μετά τις πρώτες και μοναδικές στην ιστορία ρίψεις ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι
Ο απολογισμός του πολέμου ήταν τρομακτικός, με 70 εκατομμύρια νεκρούς (πάνω από το 1/3 όλων των θυμάτων ήταν Σοβιετικοί). Η Σοβιετική Ένωση και οι Ενωμένες Πολιτείες αναδείχθηκαν στις δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη και ξεκίνησε οΨυχρός Πόλεμος, ο οποίος κράτησε για τα επόμενα 46 χρόνια. Τα επόμενα χρόνια, ιδρύθηκαν τα Ενωμένα Έθνη για να αποφευχθούν μελλοντικοί παγκόσμιοι πόλεμοι και υπέγραψαν τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για όλα τα κράτη-μέλη τους

πηγή www.ww2.gr

Μόνιμος, πλήρης και κακοήθης Ασημφωνία;

 Ο Οδυσσέας Ελύτης έδωσε στον Ρένο Αποστολίδη μια σπάνια συνέντευξη γιά την Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958.
 Ο μοναδικός λόγος του Ελύτη παραμένει δραματικά επίκαιρος [πηγήInsider]

Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;

Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!

Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…

Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή  τοῦ  Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.

Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.

Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!

             

Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ ‘‘ξένου παράγοντος’’; Τοῦ ἑκάστοτε… ‘‘προστάτου’’ μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;

Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν «παρεκκλίσεων» τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης». Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν «προσαρμοστική πολιτική» καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, «τό τιμιώτατόν του»! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνῆ σκηνή!

Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿  τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»

Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!

Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; «Αν κατεβάλλετο προσπάθεια», πρός ποιά κατεύθυνση;

Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε – ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.

Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.                

                                                               ΥΓ  Ελπίζω να άγγιξε κάποιους.