Αλλη μία απογοήτευση θα μας… σκοτώσει;

Κάποτε  έφευγα για λίγο με την μοτοσικλέτα μου και χανόμουν σε διαδρομές του Δήμου μας όπως εκείνη από τις Αφίδνες τον Κάλαμο  στο Μαρκόπουλο, ή από τον Ωρωπό στον Αυλώνα και την Πάρνηθα χανόμουν γεμάτη χαρά....έλειπα για σπουδές, τα έχασα για λίγο!
 Είπα Κάλαμο και θυμήθηκα ότι εκεί κοντά βρίσκεται το Αμφιάρειο, αλλά και τόποι που η φύση και οι δρόμοι είναι τόσο ωραίοι που αισθάνεσαι ότι θα... πεθάνεις από ευτυχία...
Αν σκεφτόμασταν πρώτα τους άλλους και μετά το εγώ μας.. αν λέγαμε “οι άλλοι κι εγώ”, ίσως να ήταν πολύ πιο εύκολο να νικήσουμε τον εγωισμό μας, ίσως να μην υπήρχε τόσο έντονα το πρόβλημα της απογοήτευσης…

Εδώ και λίγες εβδομάδες νιώθω μία τρελή απογοήτευση.
Ποιοί είναι όλοι αυτοί; Λες και ξύπνησα μία μέρα και όλοι γύρω μου άλλαξαν. Εγιναν διαφορετικοί. Εγιναν εγωιστές, κυνικοί, εύθικτοι, πεισματάρηδες, αδύναμοι... Δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Με την απογοήτευση ξύπνησε κι ένας τρελός θυμός.
 Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν τους. Δεν τους καταλαβαίνω πια. Σαν να κινούμαστε σε διαφορετικό μήκος κύματος πια.
Κοιτάω αυτούς τους ανθρώπους που πριν λίγο καιρό θα τους εκμυστηρευόμουν τα πάντα και δεν θέλω να τους μιλήσω. Δεν μπορούν να με καταλάβουν. Λάθος. Δεν μπορούν να με ΝΙΩΣΟΥΝ αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...
 Είμαι επικοινωνιακός άνθρωπος και η επαφή με τον κόσμο με βοηθά να καταλάβω τι κρύβω μέσα μου. Και τώρα δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους.
Ολα αυτά τα χρόνια στο Λονδίνο όλοι μου έλεγαν ότι πετούσα στα σύννεφα. Ολοι. Μου έλεγαν ότι βρισκόμουν πάνω σε ροζ σύννεφο και ότι ζούσα στον κόσμο μου. Αστείο είναι που τους πίστευα.
 Γιατί τώρα πια διαπιστώνω ότι τελικά όλοι αυτοί που μου το έλεγαν ζουν κι αυτοί στο δικό τους κόσμο. Απλά δεν το έχουν καταλάβει ακόμα...
Εχω έναν απίστευτο θυμό. Θέλω να γκρεμίσω τον κόσμο τους. Θέλω να βγάλω από μέσα μου όλα αυτά που δεν έλεγα τόσο καιρό για να μην τους πληγώσω και να τους τα πετάξω στη μούρη. Δικαιολόγησα ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα και ποιο το όφελος;
 Να αισθάνομαι ηλίθια πια. Γιατί τώρα δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν τους.
Ακόμα και τώρα που γράφω, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό το πράγμα. 
 Δεν μπορούν ν' αλλάξουν. Ούτε και μπορώ να τους αλλάξω εγώ. Δεν πρέπει. Αλλά δεν μπορώ ν' αλλάξω ούτε εγώ.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Νομίζω όμως ότι σ' αυτή τη φάση μόνο εσείς μπορείτε να με καταλάβετε.
Τελικά είμαστε ή φαινόμαστε; Και πως μπορούμε να καταλάβουμε τη διαφορά;

Δευτέρα το νέο "Παιδί μας" ο Δήμος μας έχει Συμβούλιο.Τί θα γίνει;
Σήμερα μάς το ανακοίνωσαν...για να μήν προλάβουν;
Θα γίνουν πάλι τα ίδια;Τα μισά θέματα έχουν "θέμα..."
Αλλη μία κρίση απογοήτευσης..........

Εσείς Οι Δυό Ξεμασκαρευτείτε Και Ερωτευτείτε

Την πρώτη μέρα, γνωστή ως Πιθοίγια, οι Αθηναίοι άνοιγαν τα πιθάρια με το νέο κρασί τους - οι αρχαίοι Ελληνες, ως γνωστόν, για την αποθήκευση του μούστου δεν χρησιμοποιούσαν ξύλινα βαρέλια αλλά πήλινους πίθους - μια ποσότητα του οποίου μετέφεραν στο «εν Λίμναις» ιερό του Διονύσου, η ακριβής θέση του οποίου αποτελεί ένα ζητούμενο. Εκεί το ανακάτευαν με νερό - η συνήθης αναλογία ήταν τρία νερό προς ένα κρασί - προσφέροντας στη συνέχεια το πρώτο ποτήρι στον θεό.
Ακολουθούσαν η δοκιμή του νέου κρασιού από ειδικές κανάτες, τις χόες, και κρασοκατάνυξη, στην οποία ελεύθεροι, ικέτες, δούλοι κτλ είχαν την ευκαιρία για εκπλήρωση κάθε ανήθικης επιθυμίας, ιδιαίτερα σεξουαλικής, κάτω από την κάλυψη που παρείχαν μάσκες-κρασί.
Εντονη ήταν η παρουσία του κρασιού και κατά τη δεύτερη μέρα που ονομαζόταν Χόες από την ειδική κρασοκανάτα με την οποία ήταν εφοδιασμένοι οι πιστοί. Διεξάγονταν μάλιστα και αγώνες οινοποσίας, στους οποίους ο νικητής κέρδιζε ως έπαθλο κάποιο γλύκισμα ή έναν ασκό γεμάτο με κρασί, ευλογημένο από τον ίδιο τον Διόνυσο. Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό δρώμενο της μέρας ήταν μια πομπή που διέσχιζε τους δρόμους της πόλης και κατέληγε στο «εν Λίμναις» ιερό του θεού. Πιστοί, ανάμεσά τους και ορισμένοι μεταμφιεσμένοι σε Σατύρους, ανεβασμένοι πάνω σε άμαξες, πείραζαν με βωμολοχίες όσους συναντούσαν στον δρόμο τους.
Στο τέλος της πομπής, που συνοδευόταν από μουσικούς  και ένα πλοίο που συρόταν με τη βοήθεια τροχών. Με αυτό ταξίδευε ο ίδιος ο Διόνυσος, τον οποίο πιθανότατα υποδυόταν, φορώντας προσωπείο, ο Αρχων-Βασιλεύς, ένας από τους υψηλότερους αξιωματούχους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας..........φτάνοντας στις μέρες μας φοράνε κοστούμι και γραβάτα ,κοστουμαρισμένοι καρνάβαλοι με κακόγουστα ρούχα και ακόμα πιό κακόγουστα…μυαλά!
Αυτό το πολιτικό καρναβάλι, δε θα τελειώσει καμμιά φορά, σ αυτό τον τόπο;

Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά , θα πάει [murphys law]

Α--Αν από διάφορα πράγματα, ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά, θα είναι αυτό που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά.
Β--Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο 4 δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος.
Γ--Αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους, πάντα έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Δ-- Κάθε λύση, γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.
Ε--Όταν τα πράγματα πάνε καλά...Κάτι θα πάει στραβά.
 1. Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, θα γίνουν.
 2. Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, κάπου έχεις κάνει λάθος.
Ζ-- Κάθε φορά που θες να "χτυπήσεις ξύλο" , διαπιστώνεις ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.
 1. Για να καθαριστεί κάτι, πρέπει να βρωμίσει κάτι άλλο.
 2. ...μπορείς όμως να βρωμίσεις τα πάντα χωρίς να καθαρίσεις τίποτα. Το αντίστροφο δεν ισχύει.

Η ΤΤΑ--Να κερδίσεις τις εκλογές και μετά να της χάσεις.
1...εδώ το αντίστροφο ισχύει.
 2.Το λανθάνειν ανθρώπινο, αλλά για να τα κάνεις τελείως θάλασσα χρειάζεσαι και ηλεκτρονικό υπολογιστή.
                                                     Συμπεράσματα :
 Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία, διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι.
Χαμογελάστε...Ούτως η άλλως το αύριο θα είναι χειρότερο.
 Αν αισθάνεσαι καλά ,μην ανησυχείς...Θα περάσει.

Πως φτάσαμε στο βάδισμα του κάβουρα

Η απώλεια του "ηθικού" προβαδίσματος.
Ο πρώτος και  σημαντικός λόγος είναι η απώλεια του "ηθικού" προβαδίσματος που πάντοτε είχε το Οραμα-Δημιουργία , ιδίως έναντι της Αυτοδ.Συνεργασίας. Ας μην κρυβόμαστε. Δεν ήταν λίγοι όσοι έκαναν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι σε βάρος του σχηματισμού. Και ο κ.Οικονομάκος αντί να πηγαίνει μπροστά, σπαταλήθηκε στο να καλύπτει αυτούς που επέλεξε. Σπαταλήθηκε στο να προσπαθεί να “μαζεύει τα ασυμμάζευτα”.
Η έλλειψη οράματος.
Από την ορκομωσία και μετά δεν υπήρξε κανένα όραμα, καμία πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης του Δήμου. Σύμβουλοι  και στελέχη  αντί να αντιμετωπίσουν με καθαρή ματιά, με γενναίες αποφάσεις και ανυποχώρητη ακεραιότητα τις προκλήσεις της εποχής βυθίστηκαν στην αδράνεια, στην αναποτελεσματικότητα, στη συνωμοσιολογία, στην αμφίσημη στάση απέναντι σε όλους, στη δυσπιστία απέναντι στα νέα ρεύματα. Έγιναν συμβιβασμένοι διαχειριστές, αναποτελεσματικοί, ανίκανοι και συχνά εμπαθείς.

Η  υποτίμηση του αντιπάλου.
 H επανάπαυση, επί  καιρό, στην πολιτική υπεροχή που έδινε το  προβάδισμα έναντι του κ.Λίτσα οδήγησε στην αλαζονεία και στην πλήρη υποτίμηση του αντιπάλου, τόσο του κ.Οικονομάκου, όσο και του ΟΡ-ΔΗ.
 
Η αποφυγή του πολιτικού κόστους, η ατολμία και οι καθυστερήσεις.
 H αποφυγή του πολιτικού κόστους και η δήθεν προσέγγιση του “Λαού” κατέληγε διαρκώς στη λαϊκιστική ταύτιση με την κοινή γνώμη και σε όσα υπαγόρευαν τα blogs. Έτσι, χάθηκε πολύτιμος χρόνος που μαζί με άτολμες κινήσεις, παλινωδίες και δραματική καθυστέρηση μας έφεραν στο χτεσινό ολίσθημα.

Η  αδυναμία του ΟΡ-ΔΗ να επιβάλει την πολιτική της ατζέντα.
Η πλήρης αδυναμία της συμπολίτευσης να διαμορφώσει και να επιβάλει την πολιτική της ατζέντα - ρόλο που πρόθυμα ανέλαβαν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Αδυναμία που οδήγησε αναπόφευκτα στην παθητικότητα, στις καθυστερημένες πολιτικές αντιδράσεις, στην υπερβολική εξάρτηση από την εικόνα, και φυσικά στη διαρκή διάψευση των προσδοκιών.
Η παταγώδης αποτυχία του Συμβουλίου.
 Σχεδόν όλοι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων με ελάχιστες εξαιρέσεις απο τους κ. και κ. Στεργίου, Γιασεμάκη, Βασιλάκο, Κιούση . Αργοί, αναποτελεσματικοί χωρίς έμπνευση.Και σήμερα γυρίζουν περίλυποι στα "καφενεία" δηλώνοντας ότι εκείνοι έβλεπαν το κακό, “τα λέγανε”, αλλά κανένας δεν τους άκουγε.
 Τώρα οι γλώσσες τους λύθηκαν και, προσεκτικά, πετροβολούν τον κ.Οικονομάκο, που επί  χρόνια έγλειφαν και μέχρι πριν από τρείς μήνες αποθέωναν, και ζητούν να εκφραστεί η βάση που μέχρι τώρα περιφρονούσαν.
Το παιχνίδι δέν χάθηκε αλλά...η τάση να υποτιμάς και να μειώνεις τον αντίπαλο είναι δείγμα της δικής σου κατωτερότητας.

Μία ζωή...

Όσο πιστεύεις η ελπίδα πάντα θα ζει
στο χέρι σου είναι η ευκαιρία να σου δοθεί
Μην περιμένεις μοιραία η ευτυχία να έρθει
αν δεν κουνήσεις το χεράκι ευτυχία δεν έχει
Ζωή είναι αυτή και όπου θέλει σε οδηγεί
καράβι, όμως, χωρίς καπετάνιο πουθενά δεν πηγαίνει
Κάθε όνειρό σου προορισμό γυρεύει
κάθε λάθος μη φοβάσαι γυρισμό αν δεν έχει
Ζήσε με πάθος την κάθε στιγμή
νιώσε την ευτυχία και την πίκρα μαζί
Άσε την ένταση να μπει στην ψυχή
κλάψε όσο θέλεις και γέλα πολύ
Αγάπα και πάλεψε γι’ αυτό που αξίζει
την πόρτα σου κλείσε και σβήσε ό, τι πόνο σε γεμίζει.

Μονόδρομος;

Ο λόγος αποτελεί αίτιο απανθρώπισης αλλά και αίτιο υπανθρώπισης. Είναι ένα νόμισμα  με δύο όψεις οι οποίες μπορούν και να μεταλλάσσονται.
 Αυτός καθ' εαυτός αποτελεί αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη της πνευματικής ανόδου των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Είναι ζωοδότης αλλά και θανατηφόρος.
Ο μόνος-λόγος, ο μονόλογος είναι από τη φύση του α-δια-λακ-τος.
Αυτό που αποτελεί αναγκαία αλλά και ικανή συνθήκη για εξανθρώπιση λέγεται διάλογος.
Ο διάλογος ξεκίνησε, απ' όσο μπορεί να γνωρίζει η οικουμένη των ανθρώπων, στην εποχή του Διός-πολιτισμού.
 Εξ ου και Διά-λογος ο οποίος εγκατέστησε  την λεγώμενη σήμερα Δημοκρατία.


Ο οποιοσδήποτε και οποτεδήποτε λόγος, σε κάθε κοινωνία ανθρώπων, πρέπει, εκ των προτέρων, να θεωρείται διαβλητέος και να βομβαρδίζεται, δια του διαλόγου, σχεδόν μέχρι τελικής πτώσης του.


Ο Δήμος μας Πρέπει και Μπορεί να περπατήση μόνο με Διάλογο.

diodiastop.blogspot.com / ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΙΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ

ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ της 3^ης Φλεβάρη 2011

Η 6^η Φλεβάρη είναι μόνο η αρχή!

Με περισσό θράσος, ο υπουργός των εργολάβων, Ρέππας, αποκάλεσε «τζαμπατζήδες, αντικοινωνικούς και υπονομευτές» τους υποστηρικτές του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Ο υπουργός της κυβέρνησης που έβαλε τη χώρα στο γύψο του μνημονίου τολμάει να συκοφαντεί τους πολίτες που αντιστέκονται στο ξεπούλημα του τόπου!

Εμείς του απαντάμε ότι αντικοινωνική είναι η κυβέρνηση του, τζαμπατζήδες είναι οι φίλοι του οι εργολάβοι και υπονομευτές είναι η πολιτική παρέα του, που βάλθηκε να διαλύσει τη χώρα και κάθε έννοια δικαιώματος.

Οι απειλές για ποινικοποίηση του αγώνα μας και οι μηνύσεις κατά αγωνιστών (οι οποίες δεν έχουν σχέση με την άρνηση πληρωμής διοδίων) καταδεικνύουν το φόβο της κυβέρνησης και το ζήλο της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργολάβων κόντρα στο δημόσιο συμφέρον.

Κλιμακώνουμε με μαζικές κινητοποιήσεις. Την Κυριακή 6/2 ανοίγουμε τα διόδια σε όλη τη χώρα.

ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ;

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου.. καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.

Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.