ς

ς

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Η σκιά ή ΟΧΙ !

Ο "Μύθος" που μαστίζει την Πολιτική σκηνή και στο Δήμο μας, με Δημότες  που βρίσκονται  αλυσοδεμένοι με ρουσφέτια και "κουβέντες"  από ρεμπεσκέδες γραφικούς νομάδες καφενείου,  ώστε να μην μπορούν να δουν ούτε καν να κοιτάξουν  πίσω,  δεξιά ούτε αριστερά από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο για ακόμα μια φορά σε αναμονή του νέου νόμου εκλογών, ή ΟΧΙ.

Οι Άνθρωποι αυτοί, εμείς΄ μια ζωή  τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των Ονείρων τους, ίσως τώρα ψάξουν το φως του  Ήλιου. Ίσως δουν τα πράγματα, την πλάνη στην οποία ζουν όσο είναι μέσα στη σκιά τους και Ίσως αντιληφθούν  ότι  εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στις ψευδαισθήσεις τους, ή ΟΧΙ.

Ωστόσο  υπάρχει η δυνατότητα απεμπλοκής των "αλυσοδεμένων" Δημοτών από τις πλάνες αυτών, να αποδεσμευτούν από τις αλυσίδες τους, να εμπιστευτούν  τις αισθήσεις τους, αυτές που τους υποχρεώνουν ΤΩΡΑ πια να παρατηρούν τα απατηλά "είδωλα" τους, αυτά που με τα δεσμά τους στερούν κάθε δυνατότητα κίνησης, αυτενέργειας και διεύρυνσης του οπτικού τους πεδίου για το Αύριο για το Όνειρο το καλό, μακριά από την απαράδεκτη άγνοια και  πλάνη, ή ΟΧΙ.

Είναι αλήθεια ΟΜΩΣ ότι όπως παλιότερα έτσι  και σήμερα ζούμε  μέσα σε παραισθήσεις, σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες  που δημιουργούνται από τον εγωκεντρισμό, την επιθυμία για απόκτηση και εξουσία, γεμάτοι από τον εγωισμό τον ατομικισμό, την αδιαφορία για τους άλλους, την προσκόλληση μόνο στις  "ανάγκες" , σε αυτές   που μας προστάζει η αυτοϊκανοποίηση του εαυτούλη μας, ως την μοναδική μας επιλογή για "καλή" ζωή, ή ΟΧΙ.

 Έρχεται πιστεύω  κάποια στιγμή, που κάποιοι "δεσμώτες" καταφέρνουν ν’ απαλλαγούν ΑΠΟ τα δεσμά των ποικίλων εξουσιαστών τους, που αφήνουν ν’ αντιλαμβανόμαστε μόνο τα αντίγραφα και τις απατηλές σκιές της ΚΑΚΉΣ πραγματικότητας. μακριά από την Αλήθεια που τους παρέχει μόνο ο ορθός λόγος και η καθαρή σκέψη, ή ΟΧΙ.

Το 2014 είναι πολύ κοντά και ίσως πρέπει να Ονομάσουμε τους Άξιους Ποιοτικούς και σίγουρα τους Ονειροπόλους αυτού του Δήμου, ή ΟΧΙ.


Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Εγώ ήμουν, θυμήσου την Ιστορία, Φίλε;

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη
που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου
όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,
και μετά στο υγρό
που η μητέρα έστελνε στην μικρή καρδιά σου
όταν ακόμη ήσουν απλώς ένα παράσιτο.
Έφτασα σ’ εσένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,
προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι
απ’ αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.
Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια,
προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα
εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.
Όταν ήσουν απροστάτευτος και εκτεθειμένος,
όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.
Μ’ έφερε στην ζωή σου
το χέρι της μαγικης σκέψης,
με συνόδευαν…
οι προλήψεις και τα ξόρκια,
τα φετίχ και τα φυλαχτά…
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση…
οι δάσκαλοί σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου…
Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα την ψυχή σου σ’ έναν κόσμο φωτός
κι εναν κόσμο σκότους.
Έναν κόσμο για το καλό κι έναν για τα υπόλοιπα.
Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής,
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματά σου,
τις ασχήμιες σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα.
Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα “διαφορετικός”
όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αφτί
ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ’ εσένα.
Υπάρχω πριν από τη συνείδηση,
πριν από την ενοχή,
πριν από την ηθική,
πριν από τις αρχές του χρόνου,
πριν ακόμα ο Αδάμ ντραπεί για το κορμί του
όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν γυμνός…
και το κάλυψε!
Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης,
ο ανεπιθύμητος επισκέπτης,
και ωστόσο,
είμαι πρώτος που ήρθα κι ο τελευταίος που θα φύγω.
Έγινα πανίσχυρος με τον καιρό
ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου
για το πώς να θριαμβεύσεις στην ζωή.
Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου,
που σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις,
για να σε δεχθεί ο Θεός στις αγκάλες του.
Υποφέροντας απάνθρωπα αστεία
των συντρόφων σου στο σχολείο
όταν γελούσαν με τις δυσκολίες σου.
Υπομένοντας τις ταπεινώσεις από τους ανωτέρους σου.
Παρατηρώντας την άχαρη μορφή σου στον καθρέπτη
και συγκρίνοντάς τη μετά με την εικόνα των “διασήμων”
που βγαίνουν στην τηλεόραση.
Και τώρα επιτέλους,
έτσι όπως είμαι δυνατός,
και για τον απλό λόγο
ότι είμαι γυναίκα,
ότι είμαι νέγρος,
ότι είμαι Εβραίος,
ότι είμαι ομοφυλόφιλος,
ότι είμαι ανατολίτης,
ότι είμαι ανάπηρος,
ότι είμαι ψηλός, κοντός ή χοντρός…
μπορώ να σε μεταμορφώσω
σ’ ένα σωρό σκουπίδια,
σε παλιοσίδερα,
σε αποδιοπομπαίο τράγο,
στον παγκόσμιο υπεύθυνο,
σ’ έναν καταραμένο
μπάσταρδο
μιάς χρήσης.
Γενεές και γενεές αντρών και γυναικών
με υποστηρίζουν.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα.
Η θλίψη που προξενώ είναι τόσο ανυπόφορη που
για να με αντέξεις
πρέπει να με μεταδώσεις στα παιδιά σου,
ώστε εκείνα να με περάσουν στα δικά τους παιδιά,
στους αιώνες των αιώνων.
Για να βοηθήσω εσένα και τους απογόνους σου
θα μεταμφιεστώ σε τελειομανία,
σε υψηλά ιδανικά,
σε αυτοκριτική,
σε πατριωτισμό,
σε ηθικές αξίες,
σε καλές συνήθειες,
σε αυτοέλεγχο.
Η θλίψη που σου προξενώ είνα τόσο έντονη
που θα θελήσεις να με αρνηθείς
και, γι’ αυτό,
θα προσπαθήσεις να με κρύψεις πίσω από τα πρόσωπά σου,
πίσω από τα ναρκωτικά,
πίσω από την μάχη σου για το χρήμα,
πίσω από τις νευρώσεις σου,
πίσω από την απρόσωπη σεξουαλικότητά σου.
Δεν έχει σημασία τί κάνεις, όμως,
δεν έχει σημασία που πηγαίνεις.
Εγώ θα είμαι πάντα εκεί,
πάντοτε παρών.
Γιατί ταξιδεύω μαζι σου
μέρα και νύχτα,
ακούραστα,
δίχως όρια.
Εγώ είμαι η βασική αιτία της εξάρτησης,
τη κτητικότητας,
της πίεσης,
της ανηθικότητας,
του φόβου,
της βίας,
του εγκλήματος,
της τρέλας.
Εγώ σου δίδαξα τον φόβο της απόρριψης
κι εγώ περιόρισα την ύπαρξή σου σ’ αυτό το φόβο.
Από εμένα εξαρτάται το αν θα εξακολουθήσεις να είσαι
αυτό το άτομο που το γυρεύουν, το λατρεύουν,
το χειροκροτούν, ο ευγενικός και ο ευχάριστος
που είσαι σήμερα για τους άλλους.
Από εμένα εξαρτάσαι,
γιατί εγώ είμαι το μπαούλο όπου έχεις κρύψει
εκείνα τα πιο δυσάρεστα πράγματα,
τα πιο γελοία,
τα λιγότερο επιθυμητά κι από σένα τον ίδιο.
Χάρη σ’ εμένα
έμαθες να συμβιβάζεσαι
με αυτά που σου δίνει η ζωή,
γιατί, τελικά,
οτιδήποτε κι αν ζήσεις θα είναι πάντοτε παραπάνω
απ’ αυτό που νομίζεις ότι αξίζεις.
Το μάντεψες, έτσι δεν είναι;
Είμαι το συναίσθημα της απόρριψης
που νιώθεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
ΕΙΜΑΙ… ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ
ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.
Θυμήσου την ιστορία μας…
Όλα άρχισαν εκείνη την γκρίζα μέρα
που αφέθηκες να πείς περήφανος:
«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ !»
Και, ντροπιασμένος και φοβισμένος,
κατέβασες το κεφάλι
κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου
με έναν συλλογισμό:
«ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ…»
έτσι απλά είναι οι ΔΙΑΛΟΓΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Λίγο πρίν είναι αργά και Αρκετά μετά τις Χαρούλες!

Τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά κορίτσια πάνε στην κόλαση, τα χαζά κορίτσια όμως που πάνε Δημότισες Δημότες!
Άλλοι λένε ότι παντρεύονται.....δεν ξέρουν που να πάνε........πάνε παντού.....τα χαζά κορίτσια πάντα έχουν έναν να τα νταντεύει έτσι πότε δεν σκοτίζονται για τίποτα....
Οπότε....
...Τα καλά κορίτσια πάνε στον Παράδεισο
...Τα κακά κορίτσια πάνε οπουδήποτε.
...ΔΕΝ υπάρχουν χαζά κορίτσια.....

Ωστόσο ο

- Δήμαρχος Ωρωπού
μας γράφει ότι....
...οφείλω να πω ότι δεν υπάρχουν μέθοδοι «αυτόματης επίλυσης» προβλημάτων.....η υλοποίηση των προγραμματικών μας δεσμεύσεων και κατ' επέκταση η αίσθηση των δημοτών ότι η καθημερινότητα του βελτιώθηκε προϋποθέτουν χρόνο και διαδικασίες....έτσι, εργαζόμαστε με στρατηγική, ιεραρχούμε τις ανάγκες και αξιοποιούμε σωστά τους περιορισμένους πόρους της Τοπικής Αυτοδιοίκηση υπό το βάρος της ύφεσης στην οποία έχει διέλθει η εθνική οικονομία. Διεκδικούμε κάθε ευρώ πρός όφελος των δημοτών και του τόπου που αγαπάμε και θέλουμε να προοδεύσει.


- Αρχηγός της «ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ»  Κωνσταντίνος Λίτσας
 μας γράφει ότι ....
...μια παράταξη   δημοκρατική  με  πρότυπα και αξίες  που θα βγάλει  τα μνημόνια  από την καθημερινότητα  του πολίτη  του Ωρωπού..μια παράταξη  που θα παλεύει  για την προστασία   και την ανάπτυξη των κοινωνικών παροχών , και την αλληλεγγύη  μεταξύ των δημοτών....μια παράταξη   που θα οικοδομήσει  την    αντίσταση  στον νεοναζισμό......μακριά  από  κάθε  λογής  αλισβερίσι  με  όραμα  για  την  ανατροπή,  με  όραμα  για μια  αλλαγή.

-ο υποψήφιος Δήμαρχος Ωρωπού Θωμάς Ρούσσης
μας γράφει ότι...
....την ώρα που θα κληθούμε να δώσουμε τη μάχη μας, τόσο για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας, όσο και για να δώσουμε διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιούργησε η σημερινή Δημοτική Αρχή στον τόπο μας.....τον απερχόμενο αρχηγό, αγωνιστή συνεργάτη και φίλο, τον τιμούμε και περιμένουμε στην συνάντηση  της παράταξης μας την στήριξη και την συμμετοχή του στο δύσκολο αγώνα που έχουμε μπροστά μας.

-Αρχηγός της Δυναμικής Πολιτείας  Γιώργος Γιασεμάκης
μας γράφει ότι...
...όπως καταλαβαίνει εύκολα ο καθένας , συνδυάζοντας ότι λίγο καιρό πριν ο Δήμαρχος έψαχνε 300ρηδες όπως έλεγε, δηλαδή ανθρώπους που έχουν τουλάχιστον 300 ψήφους για να διορίσει.....καλή η καρέκλα αλλά πρέπει να συνέλθετε και να δουλέψετε για τον τόπο και όχι μόνο για την επανεκλογή σας.

-Αρχηγός της ΔΗΣΩ Ελένη Βαρνάβα
μας γράφει ότι...
...ότι ολοκλήρωσε τις διερευνητικές επαφές ....και ο μόνος τρόπος που μπορεί να αναδειχθεί ο τόπος είναι μέσω της συνεργασίας των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων....και ότι θέλουμε και  μπορούμε να δώσουμε λύσεις, θέλουμε και μπορούμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον.

- Εγώ
γράφω λίγο πριν αρχίσω να γράφω....
....πάνε σε ένα μπαρ* ο Κωστίκας, ο Γιωρίκας, η μικρή Αννούλα, ο Τοτός, ένας Γάλλος, ένας Ιταλός και ένας Έλληνας.
Και λέει ο σερβιτόρος:

- Καλά, πλάκα ΜΑΣ κάνετε ΡΕ;

*Στο Δήμο Ωρωπού υπάρχουν Χαζά Κορίτσια!
JAFO
   
 

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

15/8/2013 Φθόνος Θεός ή Αλαζονεία!


                Ο φθόνος σύμφωνα με το Νίτσε είναι απόκτημα κακίας ενώ ο Αριστοτέλης τόνιζε πως το να φθονείς κάποιον είναι σαν να παραδέχεσαι πως είσαι κατώτερός του.
              Ο φθόνος ως συναίσθημα ενεργοποιείται όταν κάποιος επιτυγχάνει ή αποκτά κάτι που επιθυμούμε και που θεωρούμε ότι δεν του αξίζει.  Όταν φθονούμε κάποιον, νιώθουμε υποδεέστεροι και μνησίκακοι απέναντι στο άτομο που φθονούμε
               Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διαχωρίσουμε τον φθόνο από την ζήλια καθώς η ζήλια δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την κακία και συνδέεται περισσότερο με την ανησυχία και τον φόβο του να χάσουμε κάτι που έχουμε.
                Το κλειδί του φθόνου είναι η ομοιότητα. Παρόλο που σε κάποια στιγμή της ζωής μας μπορεί να ζηλέψουμε κάποιες επιφανείς οικογένειες που ουσιαστικά κληρονόμησαν αμύθητα πλούτη και ζουν πολύ διαφορετικά από ότι η συντριπτική πλειοψηφία, ο φθόνος μας έχει ως αντίκειμενο άτομα με τα οποία είμαστε στο ίδιο περίπου επίπεδο και περιβάλλον. Έτσι ως επί το πλείστον, φθονούμε το συνάδερφο από τη δουλειά, το γείτονα, το γνωστό που πήρε κάτι ή κατάφερε κάτι το οποίο και εμείς θα θέλαμε αλλά δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε.
                 Το φθόνο συχνά διαδέχονται αισθήματα ενοχής και μείωση της αυτόπεποίθησης. Είναι σημαντικό να τονιστεί πως παρόλο που ο φθόνος είναι μέσα στη φύση του ατόμου πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να τον αντιμετωπίσουμε όποτε τον αισθανόμαστε και όχι απλά να διακιολογούμε τον εαυτό μας. Ο φθόνος δεν πρόκειται να μας προσφέρει τίποτα το θετικό παρά  μόνο αρνητικά.
                  Πέρα από τη σημασία που έχει ο φθόνος για τις ανθρώπινες σχέσεις και την αυτοπεποίθησή μας, ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι παρόλο που αισθήματα όπως η αγάπη ή αξίες όπως ο αλτρουισμός δεν αποτελούν σημαντικές παραμέτρους της οικονομίας, δεν ισχύει το ίδιο με το αίσθημα του φθόνου. Η καταναλωτική μανία που πιάνει πολλές φορές τους ανθρώπους σε ένα βαθμό σχετίζεται με το αίσθημα του φθόνου. Γιατί να το έχει αυτός και όχι εγώ; Αυτό πολλές φορές σκεφτόμαστε και σπεύδουμε να αγοράσουμε το νέο κινητό και ας μην έχει ιδιαίτερες διαφορές από αυτό που έχουμε. Να μην μιλήσω ξανά για τις τσάντες- δερμάτινο κάθισμα αυτοκινήτου ή το διάσημο καρό το οποίο πλέον μόνο οι παπάδες στην λειτουργία δεν φοράνε. Τέτοια φαινόμενα είναι σαφώς αποτέλεσμα φθόνου.  
                    Ένας από τους τρόπους να υπερνικήσουμε το φθόνο είναι να σταματήσουμε να κακιώνουμε και να σκεφτόμαστε άσχημα για πράγματα που κάποιος έχει πετύχει και να επικεντρωθούμε στους δικούς μας στόχους, στις δικές μας δυνάμεις και τις δικές μας πράξεις. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να προσπαθήσουμε αρκετά και με τους σωστούς τρόπους.
                     Σταμάτα λοιπόν να φθονείς το γείτονα, το συνάδερφο, πολλές φορές τον ίδιο σου τον φίλο και προσπάθησε περισσότερο να επιτύχεις αυτά που θέλεις. Μην εύχεσαι να πεθάνει η γίδα του γείτονα επειδή εσύ δεν έχεις γίδα αλλά προσπάθησε να αποκτήσεις και εσύ μία (πάνσοφος λαός σε όλα).
                   Σωκράτης και πολύ αργότερα ο Κάρλ Γιούνγκ είπαν ο μέν 
 ''Ο φθόνος είναι παιδί της αλαζονείας, εργάτης της εκδίκησης, αρχηγός μυστικής επανάστασης και διαρκές βάσανο της αρετής, ο φθόνος είναι βόρβορος της ψυχής, δηλητήριο κι υδράργυρος που φθείρει τη σάρκα κι αποξηραίνει τον μυελό των οστών'' 
και ο δέ
                  «Δεν το πρόβλεψε ο Νίτσε ότι ο θεός ήταν νεκρός; Και ότι ο  Υπεράνθρωπος θα κληρονομούσε τη θεία κληρονομιά; Αυτός ο μοιραίος σχοινοβάτης και παλιάτσος; Είναι ένας αμετάβλητος ψυχολογικός νόμος ότι η προβολή που δεν προβάλλεται πια γυρίζει πάντα στην πηγή της.
Γι΄αυτό, όταν κανείς ανακαλύψει τη μοναδική ιδέα ότι ο Θεός είναι νεκρός ή ότι δεν υπάρχει καθόλου, η ψυχική εικόνα του
Θεού που αντιπροσωπεύει μια ορισμένη δυναμική και ψυχική δομή επιστρέφει στο υποκείμενο και δημιουργεί μια κατάσταση που κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει ότι είναι ο ίδιος Θεός. Μ’ άλλα λόγια, φέρνει στο προσκήνιο όλες τις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν μονάχα τους ανόητους και τους τρελούς και που γι’ αυτό οδηγούν στην καταστροφή». 
 
πηγή apsychologist, Σόλων

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Καλό Καλοκαίρι από Τώρα!

Ένας ιδιοκτήτης καταστήματος μικρών Ζώων  , είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από το κατάστημα του, που έγραφε:   "Διατίθενται κουτάβια".
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
   “Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι”;
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 ευρώ.
Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε:
   “Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια”;
Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα  άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε:
   “Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει”;
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
   “Θέλω να το αγοράσω” του φώναξε αποφασιστικά.
Ο άντρας γέλασε και του είπε:
   “Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω”…ειπε γελώντας!
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του καταστήματος, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα.
Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε:
   "το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά…”.
Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.
   “Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του… επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει…”.
Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε:
   “εύχομαι… όλα τα κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα”…
_Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται και σε εκτιμά γι’ αυτό που είσαι χωρίς όρους…και ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙ τώρα που γέμισαν οι Δρόμοι μας λεκιασμένες ρόμπες εκβιαστών.

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Ενα Χρόνο πρίν το Λιμάνι;

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο
που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά
το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο
που η δυστυχία των άλλων τού γεννά.

Το φθονερό του μάτι το σβησμένο
που δείχνει βουλιμιά για συμφορά
μας εξηγούν γιατ' είναι διψασμένο
τ’ αχείλι του και πόλεμο ζητά.

Διψάει να ιδεί στα μαύρα φορεμένους
πατέρες και μαννάδες που μισεί,
να τους ιδεί στα δάκρυα τους πνιγμένους:

Θα ‘ναι δροσιά στην έρμη του ψυχή.
Για τούτο υπέρ Πατρίδος σκούζει, κράζει
Όρνιο, που για κουφάρια αναστενάζει!

[Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις / Μιχελής Αβλιχός]
 
-Τα "συμφέροντα" οι "αδερφές", οι "νάνοι" , οι "κουλοί" οι πολιτικά "παράλυτοι", χτυπούνε με δύναμη ό,τι μπορεί να παράγει συλλογικό έργο με συμπεριφορές και αντιδράσεις μαύρης κατσαρίδας και λαδωμένου ποντικού , με στόχο και φωτεινό σκοπό να καταρρακώνουν τους "τίμιους" και τους"άξιους", μα στερούνται αίσθησης περί δικαίου στόχου και σίγουρα απλής πνευματικής καλλιέργειας.
-Όποιος είχε την ατυχία να "διασταυρωθεί" μαζί τους, είναι πραγματικά άτυχος, μα μια Ελπίδα έχει...να λιώσει την κατσαρίδα να δολώσει τον ποντικό ,
 άκοπα,
 σαν γνωστικός,
γιατί είναι βέβαιο ότι αν δεν το κάνει θα τον "ακολουθήσει" στην υπόλοιπη του  ζωή...  "δημόσια" ή ΟΧΙ.
- ΟΡΝΕΑ είστε "τέρατα" μόνον εκεί όπου σας παίρνει...η δε υστεροφημία σας θα παραμένει για πάντα μεταξύ ποντικού και κατσαρίδας.
 
ΥΓ Απευθύνετε σε καλούς και κακούς ένα χρόνο πριν φτάσουν λιμάνι.
 

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Ανοιξη πρίν τον Χειμώνα το Καλοκαίρι;


Πριν λίγους μήνες ήμουν ....όπως κάθε μέρα...ήταν άλλη μέρα ωστόσο.
Έχοντας πάντα  στο μυαλό μου το σχεδόν αδύνατο, να ανέβω το μεγάλο βουνό, που την κορυφή του την βλέπει μόνο ο ήλιος αφού στα μάτια μου, την σβήνουν τα σύννεφα.
Εκείνη την ημέρα νόμισα ότι είδα την κορυφή.....σαν να άκουσα κλάματα όταν ξανακοίταξα, ήμουν εκεί ή στον κήπο του παραδείσου σκέφτηκα,  χαζεύοντας τα φύλα μέσα από τα θολά μάτια μου αφού έβλεπα μια κάμπια με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα .
-Δύσκολο να δω τι είναι ο έρωτας σχεδόν αδύνατο μου είχαν πει στ αλήθεια!
Γιατί κλαίει μια κάμπια σκέφτηκα για να την ρωτήσω ευθύς και να λάβω την αποστομωτική απάντηση της, ότι ήταν πολύ  άσχημη...αστείο να το λες όταν ξέρεις τη συνέχεια. 
Τι  σημασία έχει σκέφτηκα δυνατά, αφού σημασία έχει να είναι κανείς όμορφος μέσα του.
Ναι το  έξω βοηθάει αλλά....η κάμπια έφυγε πίσω στον κήπο  κλαίγοντας  δυνατότερα.
Μη στεναχωριέσαι είπα μέσα μου γελώντας αφού οι κάμπιες γίνονται πανέμορφες πεταλούδες.....κάτσε να σε βάλω σε ένα δέντρο και θα δούμε της είπα... δεν με πίστεψε , ξαναπροοσπάθησα αρκετές φορές... μπορεί να μου έλεγε ψέματα  θα σκέφτηκα...την ανέβασα  σε ένα κλαδί κι άρχισε να τρώει τα φύλλα σιγά σιγά...ήξερε. 
-Μοιάζει πολύ δύσκολο σκέφτηκα, ίσως αδύνατο να βρει κανείς το χαμένο βηματισμό του,
μέσα σε τόσα πέτρινα αλλά ξεχωριστά χρόνια, το χαμένο το κλειδί του έρωτα!

Πέρασαν μέρες μήνες, καιρός πολύς.....ξημέρωσε, έτρεξα πίσω στον κήπο να δω τι κάνει η κάμπια. Κοιτάζω από ‘δω, κοιτάζω από ‘κει, πουθενά η κάμπια! Ε, κάμπια, πού είσαι φώναξα....τρόμαξα, τρόμαξα πολύ γιατί θυμήθηκα, θυμήθηκα τότε....τότε πάλι  είχα δει το..

.... κουκούλι μιας κάμπιας που προσπαθούσε να βγεί μια μικρή πεταλούδα.... περνούσε όμως ο καιρός & η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα... και αποφάσισα να την βοηθήσω ανοίγοντας χαραμάδα για να βγει η πεταλούδα.....και ναι αμέσως βγήκε αλλά το κορμάκι της ήταν τόσο  αδύνατο, τα φτερά μεγάλα... η πεταλούδα δεν μπορούσε να κινηθεί.... την παρακολουθούσα πιστεύοντας πως σε λίγο θ'άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει....όχι πάλι σκέφτηκα και πάγωσα .....όμως τίποτα δεν έγινε...η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της & να κουβαλάει τα φτερά της.....και όλα αυτά γιατί ήθελα να την βοηθήσω χωρίς να καταλάβω ότι η πεταλούδα έπρεπε να δυσκολευτεί γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί της & στα φτερά της, σε όλη της τη Ζωή....δεν πέταξε ποτέ, την είχα πνίξει. 

.......εδώ είμαι, άκουσα μια φωνή από πάνω μου. Γύρισα και την είδα να πετά, όμορφη πεταλούδα πια...τόσα χρόνια που έμενα μακριά στην δουλειά, στην πόλη, μακριά από τη φύση...πού να δω κάτι τέτοιο!
Η χαρά μου μεγάλη, πέταξα  μαζί της πάνω από τα βουνά την θάλασσα, την κοίταζα  για ώρες να πετάει και ένοιωσα ότι η πεταλούδα είχε κάτι ίδιο όπως κι όταν ήταν κάμπια...ήταν η ομορφιά ήταν η Χαρούλα που είχε....και πριν και τώρα μέσα της.
Η ίδια, η ομορφιές  του προσώπου, των μαλλιών,  του σώματος...αυτές που φτιάχνονται , η ομορφιά  της ψυχής δεν φτιάχνεται. Ή την έχεις ή δεν την έχεις, και την ομορφιά αυτή την βλέπεις να ξεχειλίζει στα μάτια μόνο ανθρώπων που την έχουν.
-Βαθύ μεγάλο τολμηρό το ποτάμι του έρωτα, βαθύ γλυκό κι αγριεμένο γεμάτο αγάπη,που μέσα του αγκαλιάζονται όλα τα καλά της καρδιάς της ψυχής του  σώματος!

...πέρασε καιρός, κάποτε ....άνοιξε όταν αντιλήφθηκε πως είχε δυο ελαφρά πολύχρωμα και φανταχτερά φτερά..  ήταν καιρός της..... αυτή δεν τη σκότωσα... ενθουσιασμένη γεμάτη χαρά και σαν πούπουλο τινάχτηκε στον αέρα με χάρη και
πέταξε στο γαλανό ουρανό μακριά.....είχε μεταμορφωθεί.....ίσως για πάντα μακριά μου,  ίσως για πάντα μακριά της!

Βαθύ και άγριο ποτάμι ο έρωτας βαθύ και φωτεινό που μέσα του ναυάγησαν πολλοί,  χωρίς να λογαριάζουν τίποτα....ούτε τη θηλιά που τους κρατά δεμένους σφιχτά.... που θα βρουν την δύναμη την αντοχή......
αντίκρυ να περάσουν χωρίς πνιγμό, να πετάξουν για πάντα στον γαλάζιο ουρανό μαζί...για πάντα! 

JAFO

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Μαζί του Πέθανε και Ολόκληρος ο Κόσμος;

Nα είσαι έτοιμος πάντα για αυτό.......

Πολλοί είναι εκείνοι οι σύγχρονοι μελετητές που σκοπίμως δεν αναφέρονται λεπτομερειακώς στον τρόπο θανάτου του μεγάλου φιλοσόφου. Απλά λέγεται ότι ο Σωκράτης καταδικάστηκε και θανατώθηκε, ότι δηλαδή εκτελέστηκε η ποινή του. Το γεγονός όμως ότι ο ίδιος ο Σωκράτης επέλεξε να πεθάνει αρκετές ώρες νωρίτερα από την προκαθορισμένη χρονική στιγμή εκτέλεσης της ποινής του, σε τι σκέψεις μας οδηγεί; Το ότι είχε τη δυνατότητα διαφυγής και δεν το έπραξε, σε τι σκέψεις μας οδηγεί; Πιστεύω πως οι σκέψεις αυτές είναι αντίθετες από το τυποποιημένο και ανιαρό πλέον σχήμα της καταδίκης - εκτέλεσης. Ας εξετάσουμε όμως τις τελευταίες υπερήφανες στιγμές του Σωκράτη, όπως διατυπώνονται αυθεντικά μέσα από τον πλατωνικό «Φαίδωνα»:
[116e] και ο Κρίτων είπε: «Σωκράτη, ο ήλιος είναι ακόμα πάνω στα βουνά και δεν έχει δύσει. Εγώ πάλι γνωρίζω και άλλους που εκτελούν την ποινή αργά, όποτε τυχόν τους αναγγελθεί η εντολή, αφού δειπνήσουν και πιουν πολύ καλά και ικανοποιήσουν όποιες τυχόν επιθυμίες έχουν. Γι αυτό λοιπόν μη βιάζεσαι, υπάρχει ακόμα χρόνος.». Και ο Σωκράτης απαντώντας είπε: «Κρίτων, εκείνοι βέβαια που λες εσύ πράττουν κατ αυτό τον τρόπο -διότι πιστεύουν ότι κερδίζουν με την καθυστέρηση-, αλλά εγώ τουλάχιστο είμαι πεπεισμένος ότι δε θα πράξω έτσι. Διότι δε νομίζω ότι θα κερδίσω τίποτα με το να πιω το δηλητήριο αργότερα, προσπαθώντας να σώσω μια ζωή που ήδη είναι χαμένη. Μόνο που θα ξεγελούσα τον εαυτό μου με αυτό. Εμπρός λοιπόν, άκουσέ με και μην πράξεις διαφορετικά.». Και ο Κρίτων, αφού άκουσε αυτά, έγνεψε στο παιδί που ήταν κοντά και εκείνο βγήκε από το κελί και παρέμεινε για μερική ώρα. Ύστερα γύρισε φέρνοντας τον φύλακα που κουβαλούσε ένα ποτήριο δηλητήριο. Ο Σωκράτης, αφού είδε τον άνθρωπο, είπε: «Εσύ, καλέ μου φίλε, που κατέχεις αυτά τα ζητήματα, οδήγησέ με για το τι πρέπει να κάνω.». Τότε ο φύλακας απάντησε: «Τίποτα άλλο δεν πρέπει να κάνεις, παρά να περπατήσεις ωσότου βαρύνουν τα πόδια σου και μετά θα πέσεις κάτω και το δηλητήριο θα επενεργήσει.». Και αμέσως έδωσε το ποτήρι με το δηλητήριο στο Σωκράτη.
Δεν αξίζει στον πρωτεργάτη της διαλεκτικής το μονόχνοτο σχήμα καταδίκη - θάνατος. Είναι ίσως και αδόκιμο. Ο Σωκράτης δεν καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Αθηναίους δικαστές, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως η ιστορία και οι ιστορικοί μας δηλώνουν περίτρανα το πρώτο. Επειδή όμως δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο που ανήκει αποκλειστικά στη δεδομένη ιστορική στιγμή, αλλά σε όλη τη διαχρονία της ανθρώπινης υπάρξεως, το μόνο που καταφέρνει η επιστήμη της ιστορίας -αλλά και η στείρα φιλολογία- είναι επιεικώς μια επικίνδυνη παρερμηνεία. Δεν εξαπατήθηκαν οι δικαστές από τα στοιχεία που είχαν στα χέρια τους, αλλά από τον ίδιο τον κατηγορούμενο. Η ζωή του Σωκράτη ποτέ δεν αποτέλεσε γι αυτόν αυτοσκοπό, όσο παράξενο κι αν αυτό ακούγεται σήμερα, για τους σύγχρονους ανθρώπους. Η ζωή η δική του ήταν η ζωή όλων. Η ύπαρξή του είχε αφιερωθεί πρόδηλα στον κόσμο. Ο ίδιος έλεγε πως δεν ήταν πολίτης της Αθήνας, αλλά πολίτης του κόσμου. Όταν είδε στα τελευταία του χρόνια ότι οι άνθρωποι τον απαρνούνται, ότι δηλαδή απαρνούνται τη διαλεκτική, την επαγωγή, την υψηλή σκέψη και την ίδια την αλήθεια, δεν υπήρχε λόγος περαιτέρω ύπαρξης. Ο θάνατος του Σωκράτη επήλθε από την ίδια την κατηγορία και όχι από την απόφαση του δικαστηρίου. Και δεν έφταιξε γι αυτό η δικαιοσύνη, δεν έφταιξαν γι αυτό οι δικαστές. Καθώς ο Σωκράτης ήταν ο άνθρωπος του κόσμου, ενώπιόν του βρισκόταν το δικαστήριο του κόσμου και όχι το αρχαίο αθηναϊκό δικαστήριο. Από τη μια πλευρά βρίσκονταν οι κοινοί άνθρωποι με τις γεμάτες τύψεις στενές ψυχές τους. Από την άλλη όμως βρισκόταν εκείνο το στοιχείο που τους θύμιζε την πραγματική ουσία του ανθρώπου, εκείνο που τους καταδείκνυε την άσχημη ζωή τους. Αλλοι το λένε συνείδηση, άλλοι το λένε αυτοέλεγχο, ο Σωκράτης το είπε αλογόμυγα, ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Επρόκειτο λοιπόν για μια από τις πολλές φορές στην ιστορία, όπου οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να εξαγνιστούν, αλλά να σκοτώσουν τον εξαγνιστή, πράγμα φυσικά ευκολότερο και ανώδυνο: «Ο Σωκράτης ήταν ένα τραγικό πρόσωπο. Όχι γιατί ήπιε το κώνειο, αλλά γιατί ήξερε ότι στη φύση υπάρχει και το κώνειο. Όχι γιατί τον δικάσανε οι συμπολίτες του, αλλά γιατί ήξερε ότι η φύση δικάζει το λευκό γιασεμί στον κήπο να μαραίνεται το χειμώνα, και το λευκό χιόνι στο όρος να λειώνει το καλοκαίρι... Δεν εξαπατήθηκαν οι Αθηναίοι να τον δικάσουνε άδικα. Ο ίδιος εξαπάτησε τους Αθηναίους να τον δικάσουνε δίκαια... Ο φρόνιμος ένας μεταχειρίστηκε σαν εργαλείο τους άφρονες πολλούς...».
Σχετικά με τα τελευταία λόγια του Σωκράτη («Κρίτων, οφείλουμε μια ευχαριστήρια θυσία στον Ασκληπιό, έναν πετεινό. Κάντε το, και μην το ξεχάσετε.») ο Δ.Λιαντίνης συνεχίζει: «Τι υπονοεί τούτη η παράξενη κουβέντα: Ολάκερη η ζωή μου εστάθηκε μια αρρώστια. Τώρα που φεύγω, εκείνο που στην ουσία φεύγει δεν είναι η ζωή αλλά η αρρώστια. Σε ποιον άλλο λοιπόν χρωστώ να ομολογήσω χάρη, παρά στο γιατρό που με γιάτρεψε; Στον Ασκληπιό, το θεό της υγείας! Μόνο που ο Σωκράτης εκείνη την ώρα δε μιλούσε για λογαριασμό του μόνο. Μιλούσε για κείνους, που ενώ γεννιούνται ζώα όπως όλοι μας, καθώς τελειώνουν, φτάνουν να γίνουν άνθρωποι, όπως λίγοι από εμάς.». Τα τελευταία αυτά όμως λόγια αυτοσυνειδησίας του Σωκράτη θα προσέθετα ότι περιέχουν κυρίαρχο το αίσθημα της πικρίας. Η ζωή του ήταν η ζωή όλων. Εφόσον οι όλοι αποδείχθηκαν άρρωστοι, και η δική του ζωή αισθανόταν ότι καταδικάστηκε σε ασθένεια.
Και ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, μαζί του όμως πέθαινε και ολόκληρος ο κόσμος. Για το δίκαιο των πραγμάτων όμως κρίνω σκόπιμο να παραθέσω και μια αντιπροσωπευτική άποψη εκείνων των διανοητών που δεν έδωσαν όμοια -με την προαναφερθείσα- ερμηνεία στα τελευταία του αυτά λόγια. Θα μας πει ο Frιedrich Nietzsche στη Φιλοσοφία του: «Ο Σωκράτης δεν ήταν μονάχα ο σοφότερος φλύαρος, υπήρξε μεγάλος και στη σιωπή. Θα προτιμούσα να σώπαινε και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του... Αυτή η γελοία και τρομερή τελευταία λέξη σημαίνει, για όποιον μπορεί να την καταλάβει: Κρίτων η ζωή είναι μια αρρώστια. Είναι δυνατόν; Ένας άνθρωπος σαν αυτόν που είχε ζήσει χαρούμενος μέσα στον κόσμο, σα στρατιώτης, αυτός ο άνθρωπος πεσιμιστής![...] Ο Σωκράτης, ναι ο Σωκράτης υπόφερε από τη ζωή![...] Αλίμονο φίλοι! Πρέπει να ξεπεράσουμε ακόμα και τους Έλληνες!». Όχι λοιπόν, δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως μας τα εξηγεί ο Nietzsche. Δεν ήταν πεσιμισμός τα τελευταία λόγια του Σωκράτη, αλλά όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ένα μείγμα αυτογνωσίας και πικρίας για τη ζωή των ανθρώπων που χάνεται στο σύνολό της. Αυτά ήταν γνήσια και σπάνια ανθρώπινα συναισθήματα. Αν είναι κάτι να ξεπεραστεί, πρόκειται για τη μικρότητα του πλήθους και όχι για τη μεγαλοσύνη του διαχρονικού και αληθινού ανθρώπου, του Σωκράτη.
[filosofia.gr]

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ε όχι και Αυτοί;

-Λέμε συχνά πυκνά το γνωστό "την ώρα που οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη".
Μια φράση που λέγεται στα πλαίσια της "σίγουρης" ανωτερότητας που αισθανόμαστε πολλοί  Έλληνες σε σχέση με τους άλλους λαούς -Δήμους- και που στηρίζεται  στην εκπαίδευση που έχουμε για την πρωτοπορία και μοναδικότητα του Ελληνικού πολιτισμού.
-Προπαγάνδα είναι η διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης και χρησιμοποιείται  ιδιαίτερα από πολιτικές ομάδες - οικονομικά τσιράκια- και κυβερνήσεις-κράτη-κόμματα.
Σκοπός της είναι να αλλάξει  τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα όπως είναι, αφού στόχος είναι να μπορεί να επιστρατευτεί προκειμένου να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική, οικονομική ή άλλη θέση, αντί να παρουσιάσει την ίδια την θέση λόγο διαφορετικού στόχου-σκοπού.
-Ωστόσο φαίνεται πως έχουμε αρχίσει να βλέπουμε πως όλα αυτά που πιστεύαμε δεν συνάδουν και τόσο με τη σύγχρονη νεοελληνική πρακτική, τόσο για την "χοληστερίνη" όσο και για την "προπαγάνδα", έχοντας μπει σε μια διαφορετική διάσταση διαμάχης ξεπερνώντας και την ίδια την συνωμοσιολογία τόσων ετών και κυρίως " ΤΩΝ πολιτικών ετών διακυβέρνησης".
-Διαφοροποιείται  παντού συχνά δόλια  με έμμεσες και μεθόδους η προπαγάνδα, όπως για παράδειγμα, επιλεγμένα βίντεο απο πολιτικούς τενεκέδες -συχνά μάλιστα επικίνδυνους-  με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα αηδίας και απέχθειας -μακριά όλοι μόνο εμείς- , και αυτό το κάνει παράλογο  αν μη τι άλλο.
-Τελευταία χρησιμοποιείται η   πιο απροκάλυπτη και χυδαία μέθοδος προπαγάνδας, η λιγότερο φανερή και μάλιστα με δόλιες, έμμεσες και φαινομενικά ισορροπημένες "προσωπικότητες" της δίκαιης δημόσιας επιχειρηματολογίας -σοβαρά;-  σε συνδυασμό με την γνωστή μέθοδο μετάδοσης θεματικών ειδήσεων απο τα ΜΜΕ -ονόματα όχι ακόμα/πάλι- μας.
-Είμαστε ξεχωριστοί Κυρίες-Κύριοι  γιατί όταν οι άλλοι ξεκινούσαν τις χρήσεις των καταχρήσεων αυτών, εμείς ως ανώτεροι  γνωρίζαμε την "άλλη" πλευρά του κακού νωρίτερα .Ενα το ΚΟΙΝΟ χαρακτηριστικό  στην ανωτερότητα έναντι όλων των άλλων όμως:
Η παντοτινή προπορεία έναντι όλων, σαν Αρχαίοι στα καλώς κείμενα, σαν Τωρινοί στα κακώς κείμενα.

--Οι λέξεις επιχειρηματολογία, άποψη, διάλογος, αλήθεια, υπάρχουν στο λεξιλόγιο όλων αυτών των ΤΡΑΝΩΝ καναλαρχών/εφημεριδάδων/υπολογιστάδων/πολιτευτάδων του Δήμου Ωρωπού;
Ελληνικά κύριοι -ξέρετε- η λέξη «προπαγάνδα» ίσως φέρει έντονα αρνητική χροιά, μολονότι αυτό δεν ίσχυε πάντοτε, ωστόσο εσείς έχετε προσβάλει βάναυσα τη ΝΟΗΜΟΣΙΝΗ των Δημοτών με αυτήν, προβάλλοντας ελάσσονα προβλήματα και πολιτικά πρόσωπα-μπούρδες, ως μελλοντικά κολλύρια για τα μάτια ΜΟΝΟ τυφλών ψηφοφόρων.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Ο Αρχηγός η Καλόγρια και ο Μιχάλης;

Ήταν ο Αρχηγός και οδηγούσε ένα φορτηγό που πήγαινε Ωρωπό. Και έλεγε συνέχεια: "με λένε Αρχηγό και οδηγώ φορτηγό". Κάποια στιγμή βλέπει μια καλόγρια στο δρόμο να κάνει ωτοστόπ.
Σταματάει, και τη ρωτάει που πηγαίνει. Αυτή του λέει Ωρωπό. Και επειδή πήγαινε και αυτός εκεί την παίρνει και συνεχίζει το ταξίδι του.
Συνέχεια έλεγε: "Με λένε Αρχηγό και οδηγώ φορτηγό, με λένε Αρχηγό και οδηγώ φορτηγό."
Του Αρχηγού του άρεσε η καλόγρια και της καλόγρια της άρεσε ο Αρχηγός. Κάποια στιγμή της ρίχνεται της καλόγριας.
- Παιδί μου κοίτα εγώ είμαι καλόγρια, δεν το έχω ξανακάνει. Θα σε παρακαλέσω να μην με πονέσεις.
Και έτσι αρχίζουν να το κάνουν...
- Τι μου κάνεις......τι σου κάνω...κτλ
Όταν τελείωσαν άρχισε πάλι ο Αρχηγός: "Με λένε Αρχηγό και οδηγώ φορτηγό. Με λένε Αρχηγό και οδηγώ φορτηγό."
Κάποια στιγμή φτάνουν Ωρωπό και η καλόγρια βγαίνει από το φορτηγό λέγοντας:
- "Και εμένα, με λένε Μιχάλη και πάω καρναβάλι!!!"

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση,

“Η μοναδική περίοδος του χρόνου που είμαι απολύτως σοβαρός!”

~ Ο Όσκαρ Ουάιλντ για το Τριώδειο.

"Μεγάλος Καρνάβαλος”
- o Αϊνστάιν για τον αρχηγό του καρναβαλιού.

“Συμμετέχω και σε αδελφότητες!”
- Η Άντζελα Δημητρίου για την αδελφότητα στην οποία συμμετέχει.

“Είσαι για τα καρναβάλια!!!”
- Ο Λαός για οτιδήποτε σωβρακοφανές.

“This is not greek karnavali, but greek bordelo!”
- Ένας ξεναγός για την Βουλή προς τουρίστα.

“Η κυβέρνηση δεν θα φορολογήσει το καρναβάλι.”
- Ο Πρωθυπουργός για το καρναβάλι.

“Κυβερνώ ένα καρναβάλι”
- Ο Βασιλιάς Καρνάβαλος για την Ελλάδα.

Μετάβαση στο ΔΣ ΩΡΩΠΟΥ

-Αυτοί που καβάλησαν την "Καλόγρια" -και είναι αρκετοί από όλα τα τοπικά κόμματα- δεν ήταν Αρχηγοί, ούτε ήξεραν να οδηγούν φορτηγό και ίσως γι αυτό η Εξουσία ήταν "Μιχάλης" ή και "Μιχαλού"

Καλή διασκέδαση και κάθε σχέση με αρχηγούς,εξουσίες,πρόσωπα, πράγματα..... κτλ, έχουν δεν έχουν σχέση καμιά σημασία δεν έχει αφού τώρα αρχίζει ο "ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ".

 



 

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Η Κοινωνική Σημασία του "Βλάκα";

O  Φρειδερίκος Νίτσε, ο αιώνια μπροστά από την εποχή του, είχε γράψει  στη " Γέννηση της Τραγωδίας" για Το Έθνος που πολλοί βάρβαροι .....Άραβες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Αλβανοί, Ιταλοί, ,Γερμανοί, Άγγλοι..........«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας
από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Να ξεκαθαρίσω απ' την αρχή το εξής.........η πολιτική πρόταση που υπάρχει στο Δήμο σήμερα και ίσως στα και στα τμήματα των αναρχοαυτόνομων περιοχών, δεν είναι μία πρόταση που διαμορφώθηκε αποκλειστικά και μόνο από το νόμο του τότε Υπουργού  λόγο της ορατής όσο ποτέ  οικονομικής κρίσης, αλλά  αναμφισβήτητα - προσωπική μου άποψη- η μόνη πολιτική πρόταση που πήραν σοβαρά υπόψη οι  Δημότες και καλά έκαναν.
Είμαστε ωστόσο σήμερα πιο σοφοί και ιδεολογικά και πολιτικά  έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κρίση - όχι μόνο οικονομική αλλά κοινωνική και κυρίως ηθική-  για να μη χειροτερέψει η ζωή μας, να σταματήσει ο κατήφορος, για ένα καλύτερο αύριο όλων μας;
Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει σήμερα πολύ Φως - βλέπε βίντεο/επιστολές/κτλ των κ.κ Οικονομάκου/Καρίνου, Λίτσα/Ρούση, Πάντο/Ελάφια, Βλάχο/Πέππα, Γιασσεμάκη/Κοντογιάννη, Γιαμαρέλου/ Αριστοφάνη, Δέδε/ Εγώ, Φοριάρη/Πατατά κτλ-  Πολιτικό  που να δείχνει έξοδο από την κρίση σε όλα τα επίπεδα.

Το ζήτημα αρχίζει κυριολεκτικά να κάνει το Νίτσε  κατανοητό γιατί το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανέναν ποτέ, όπως επίσης ότι δεν μπορεί κανένας να κυβερνήσει με  πολιτικούς λιγότερο ή περισσότερο ικανούς, αν αυτοί είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν την κρίση ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ.
Ολα αυτά "ίσως" δείχνουν ακαλλιέργητους κατά συρροή α-πολίτικους που έχουν  χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά που  δε  θα σκάσουμε γι' αυτούς και πολύ.... έχοντας αυξηθεί τελευταία το μορφωτικό επίπεδο των "νέων", όχι μόνο των μεσαίων στρωμάτων  που ......έχουν "καλές" αναμνήσεις και ξέρουν να επιζούν, ξέρουν να παράγουν, να διασκεδάζουν να κάνουν Ερωτα.

Δεν πρόκειται κύριοι -όλοι κατ αρχήν Πολιτικοί αρχηγοί-  δηλαδή να επιστρέψει ο κόσμος στο επίπεδο ζωής του τίποτα γιατί ακόμη και η "Σεισάχθεια" του  Σόλωνα έδωσε τέλος στην εξάρτηση των φτωχών αλλά........... άφηνε δύο εξαιρέσεις......... ο κηδεμόνας άγαμης Γυναίκας που είχε χάσει την Παρθενία της να έχει το δικαίωμα να την πουλήσει για δούλα όπως και ο Πολίτης μπορούσε να αφήσει έκθετο ένα ανεπιθύμητο νεογέννητο.....και βλέπω πολλές ομοιότητες τελευταία!

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Ο Ερωτας ο Πολιτκός και η Εξουσία ;

-Oι Πολιτικοί έστω  του Ωρωπού είναι άνθρωποι, που όταν πληγωθούν ή νομίζουν ότι, γίνονται εγωιστές, φρικτοί  απατημένοι εραστές της Εξουσίας του Εγώ τους.
Ψάχνουν βρίσκουν, θέλουν να πληγώσουν όμορφα ή άσχημα -αλήθεια υπάρχει όμορφα;- και αυτοί, να ανταποδώσουν πίκρα και ψυχόπονο, για να νοιώσουν καλύτερα!
Η Εξουσία η αξεπέραστη αυτή Πόρνη που τους έδωσε τη δύναμη, έστω για λίγο να ξεχωρίσουν - πριν αλήθεια δεν τα κατάφερναν-  τους έκανε έτσι να νιώσουν  ή  πληγώθηκαν  πολλές φορές και Αυτό είναι που τους κάνει να νιώσουν έτσι!
Όσοι άνθρωποι είχαν την τύχη [;] την άκουσαν να βογκά, να στενάζει να κλαίει την άντεξαν για λίγο ή πολύ αλλά  γίνανε ευτυχισμένοι;
Αν ναι πως αφού δεν άκουσαν -αν ακούγεται- την φωνή της καρδιά τους, αυτή που τους έκανε ξεχωριστούς.
Αν όχι  μπορεί να πάνε στο παράδεισο μαζί της , δεν έζησαν όμως την κόλαση του έρωτα της για να την αντέξουν.
Σε λίγο γιορτάζουν αυτοί που πάντα χάνουν, Αυτοί που επιλέγουν να παλεύουν και να χάνουν ζώντας, ρουφώντας τους χυμούς της Ζωής της Πραγματικής.
 
-Το κείμενο δεν το αφιερώνω σε όλους αυτούς τους εραστές του γάλακτος παρά μόνο σε αυτούς που έχουν τη Σοφία να περπατούν να μιλούν και να γράφουν σαν Άνθρωποι.
 
-Αυτή είναι η ιστορία του Rodney και της Lynse Conradi. Του ζευγαριού που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε λίγο πριν ο Rodney χάσει την μάχη με τον καρκίνο. Ο Rodney έκανε πρόταση γάμου στην Lynse και δύο μέρες αργότερα παντρεύτηκαν στο ισόγειο του νοσοκομείου. Την ίδια ημέρα, λίγο αργότερα ο Rodney έπεσε σε κώμα. Μέσα σε ένα μήνα πέθανε.
Ο Rodney και η Lynse γνωρίστηκαν το 2010 σε ένα νοσοκομείο του Seattle ενόσω βρισκόταν εκεί για θεραπείες για τον καρκίνο. Ο Rodney είχε Ewing Sarcoma, μία σπάνια μορφή καρκίνου που προκαλεί όγκους στα οστά. Η Lynse είχε λευχαιμία, τον καρκίνο του αίματος. “Αυτό που μου άρεσε αρχικά στον Rodney ήταν το ότι δεν έδινε σημασία τι έλεγαν ή σκεφτόταν οι άλλοι. Έκανε αστεία συνεχώς.” είπε η Lynse.
Ξεκίνησαν να είναι μαζί το 2011. Η Lynse είχε τελειώσει τις χημειοθεραπείες της και ο καρκίνος βρισκόταν σε ύφεση. Ο Rodney είχε δυσκολότερη μάχη. “Είχαμε συζητήσει να μείνουμε μαζί μετά από το νοσοκομείο και να έχουμε μία φυσιολογική ζωή. Σε όλη μας την σχέση ο ένας από εμάς ή και οι δύο ήμασταν άρρωστοι. Δεν είχαμε ποτέ μία φυσιολογική σχέση.”
Ο καρκίνος που είχε ο Rodney επέστρεψε στα τέλη του 2011, πιο επιθετικός από ποτέ. Εισήχθη στο νοσοκομείο Yakima Valley για εντατικές θεραπείες. Καθίστατο προφανές, ωστόσο, ότι ο Rodney δεν είχε πολύ χρόνο. Τον Φεβρουάριο του 2012, παρά την αγωνία αλλά και τα κατεστραμμένα πόδια από τον καρκίνο, ο Rodney γονάτισε και έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του. “Ήταν πολύ, πολύ άρρωστος. Αυτό το έκανε ιδιαίτερο για εμένα, το ότι ακόμα και έτσι ήθελε να το κάνει «σωστά»”.
Η κατάστασή του συνέχισε να επιδεινώνεται. Δύο μέρες μετά την πρόταση γάμου, στο ίδιο νοσοκομείο, παντρεύτηκαν. Μόλις και μετά βίας μπορούσε να σταθεί όρθιος. Συνεχώς διασωληνομένος και με βοήθεια των δικών του ανθρώπων έφερε σε πέρας την επιθυμία να παντρευτεί την γυναίκα αυτή, ακόμη και αν ήξερε ότι σε λίγο σε λίγο θα πέθαινε.
Αργότερα την ίδια μέρα, ο πόνος έγινε αφόρητος και οι γιατροί αποφάσισαν να ρίξουν σε κώμα τον Rodney.
Στις 11 Μαρτίου του 2012, ο Rodney Conradi πέθανε. Ήταν 21 ετών. “Ήταν αυτό που ήθελαν και τίποτε δεν μπόρεσε να τους σταματήσει.” Δήλωσε η αδερφή του Rodney.
 
ΥΓ: Ντροπή σε όσους το καταλάβουν και συνεχίζουν το μονοπάτι τους.
 JAFO
 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Οικονομία Και εκβιαστές του Γάλακτος;

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες και δίνεις τη µία στη γείτονά σου 

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες, η κυßέρνηση παίρνει και τις δύο και σου δίνει λίγο γάλα 

ΦΑΣΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυßέρνηση παίρνει και τις δύο και σου πουλά λίγο γάλα 

ΝΑΖΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυßέρνηση τις παίρνει και σε σκοτώνει κιόλας

ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ : Έχεις 2 αγελάδες , η κυßέρνηση παίρνει και τις 2, σκοτώνει τη µία, αρµέγει την άλλη και στο τέλος πετά το γάλα 

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη µία, αγοράζεις ένα ταύρο, πολλαπλασιάζεις το κοπάδι και η οικονοµία αναπτύσσεται οµαλά. Στη συνέχεια, πουλάς όλο το κοπάδι, γίνεσαι εισοδηµατίας και ζεις καλύτερα. 

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία και αναγκάζεις την άλλη να παράγει το γάλα που αντιστοιχεί σε 4 αγελάδες. Αργότερα, προσλαμβάνεις έναν εμπειρογνώμονα για να αναλύσει τους λόγους για τους οποίους η αγελάδα έπεσε νεκρή. ΓΑΛΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και απεργείς επειδή θέλεις 3. 
 
ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε να έχουν το 1/10 του µεγέθους τους και να παράγουν 20 φορές περισσότερο γάλα. Μετά σχεδιάζεις ένα έξυπνο καρτούν, το ονοµάζεις COWKEMON και το πουλάς σε όλο τον κόσµο. 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις   έτσι ώστε να ζουν 100 χρόνια, να τρώνε   µία φορά το µήνα και να αυτοαρµέγονται. 

ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δεν ξέρεις που είναι, έτσι κάνεις διάλειµµα για φαγητό. 

ΡΩΣΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις µετράς και µαθαίνεις ότι στην πραγµατικότητα έχεις 5.. Τις ξαναµετράς και µαθαίνεις ότι έχεις 42. Την Τρίτη φορά µαθαίνεις ότι έχεις δύο ξανά. Μετά σταµατάς να µετράς και ανοίγεις ακόµη ένα µπουκάλι ßότκα. 
 

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, 300 ανθρώπους να τις αρµέγουν, ισχυρίζεσαι ότι εξασφαλίζεις πλήρη απασχόληση και υψηλή παραγωγικότητα και συλλαµßάνεις τον δηµοσιογράφο που ανακοινώνει τους παραπάνω αριθµούς. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις πουλάς όσο-όσο, µε τα λίγα χρήµατα που σου δίνουν δίνεις προκαταßολή για να πάρεις αυτοκίνητο, το οποίο αποπληρώνεις σε 7.083 δόσεις.

ΙΝΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και απλά τις λατρεύεις 

ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και είναι και οι δύο τρελές 

ΩΡΩΠΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχουμε δύο αγελάδες και 41 Δημοτικούς Συμβούλους με συμπεριφορά ερωτευμένου πολιτικού γελαδάρη που απαιτούν μονιμότητα, που πωλούν νάζια σε δημοσιογραφικούς εκβιαστές του θέλω έλεγχο και όλο το Γάλα του ταύρου.
Η Πολίτικη και η Δημοσιογραφία είναι φιλόξενη όσο μια Πόρνη πριν την πληρώσουν, που σκοπό έχει όμως την οικονομική ευμάρεια του ΔΗΜΟΤΗ πελάτη .

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Αντιδήμαρχοι, Αστροναύτες, Σύμβουλοι, Αρειανοί ;


O Λήθαργος η βαρεμάρα και η τεμπελιά περιμένουν τους μελλοντικούς ταξιδιώτες στον Άρη, καθώς όπως έδειξαν τα πορίσματα μιας προσομοιωμένης αποστολής 520 ημερών (η μεγαλύτερη σε διάρκεια που έχει γίνει ποτέ), οι επιβάτες ενός διαστημοπλοίου, κλεισμένοι για τόσο καιρό σε ένα μικρό χώρο, θα αντιμετωπίσουν προβλήματα ύπνου, κατάθλιψης και ατονίας.
Αυτό σίγουρα δεν συνέβη στον νέο Δήμο Ωρωπού τα τελευταία δυο χρόνια ,έχοντας όμως όμοιες διαταραχές  με αυτές των Αστροναυτών  με κίνδυνο να θέσουν το απαιτητικό -και μάλλον μονότονο για τους άμεσα συμμετέχοντες- εγχείρημα της ανθρωπότητας ή του Καλλικράτη να πατήσει το πόδι της στον "κόκκινο πλανήτη" ή στην επόμενη Δημαρχία.
Η πρώτη μελέτη- αξιολόγηση του προσημειωμένου ταξιδιού έδειξε πως  όλοι οι σημερινοί αστροναύτες  δεν θα είναι κατάλληλοι για να τα βγάλουν πέρα με ένα τόσο μακρόχρονο ταξίδι,αφού  κανείς αστροναύτης και  δεν έχει παραμείνει στο διάστημα πάνω από έξι μήνες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό 437 συνεχόμενες μέρες εκτός της Γης, ΕΝΩ το αντίθετο συνέβη  με το Δήμο που ξεπέρασαν τα δυο χρόνια.
Η βασική διασκέδασή τους ήταν να βλέπουν ταινίες DVD, να παίζουν βιντεοπαιγνίδια και να διαβάζουν βιβλία, ενώ κατά καιρούς καλούνταν να αντιμετωπίσουν απρόσμενα περιστατικά (π.χ. μικρές πυρκαγιές ή μπλακ-άουτ του ρεύματος), που σκηνοθετούσαν επίτηδες οι ελεγκτές για να τεστάρουν την ετοιμότητα του πληρώματος, γνωστά και απλά πράγματα και για τους "Δικούς μας" που τα ξεπέρασαν για "πλάκα".
Οι επιστήμονες που μελέτησαν επί 17 μήνες το πείραμα, διαπίστωσαν ότι οι αστροναύτες είναι επιρρεπείς σε διαταραχές του ύπνου, ήπια κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπισθούν προτού ξεκινήσει πραγματικά μια τέτοια φιλόδοξη διαστημική αποστολή, ενώ τα παλληκάρια μας έχουν τα ίδια συμπτώματα μετά τo "ταξίδι" !
Βασική διαπίστωση ήταν επίσης ότι οι αστροναύτες όπως και οι Δικοί μας, υιοθέτησαν σχετικά γρήγορα ένα καθιστικό και αδρανές στιλ ζωής, με τους περισσότερους να κοιμούνται και να αναπαύονται περισσότερο από το συνηθισμένο, ενώ μερικοί έκαναν πολύ άσχημο ύπνο, εμφανίζοντας στη συνέχεια μειωμένο βαθμό εγρήγορσης και αυξημένη ροπή για λάθη στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, καθώς και για ατυχήματα εκτός από τα απορρίμματα κτλπ.
Μόνο δύο από τους έξι θεωρείται ότι ανταποκρίθηκαν και προσαρμόστηκαν αρκετά καλά στην "αποστολή", ενώ εδώ τρεις στους επτά! Τέλος, μόνο κατά τις τελευταίες 20 ημέρες, λόγω της προσμονής ότι το "ταξίδι" τους επιτέλους τελείωνε, οι «αστροναύτες» έγιναν εξίσου ενεργητικοί με το ξεκίνημα της αποστολής τους σε αντίθεση με τους δικούς μας που θα γίνουν μετά ενάμιση χρόνο.
Ευχαριστούμε ωστόσο τους πρώην για ότι προσέφεραν σε όλους μας και ευχόμαστε στους νέους καλό "ταξίδι" στον δύσκολο διαστημόπλοιο που λέγετε Ωρωπός.
Καλή Χρονιά σε Ολους.