Πριν λίγους μήνες ήμουν ....όπως κάθε μέρα...ήταν άλλη μέρα ωστόσο.
Έχοντας πάντα στο μυαλό μου το σχεδόν αδύνατο, να ανέβω το μεγάλο βουνό, που την κορυφή του την βλέπει μόνο ο ήλιος αφού στα μάτια μου, την σβήνουν τα σύννεφα.
Εκείνη την ημέρα νόμισα ότι είδα την κορυφή.....σαν να άκουσα κλάματα όταν ξανακοίταξα, ήμουν εκεί ή στον κήπο του παραδείσου σκέφτηκα, χαζεύοντας τα φύλα μέσα από τα θολά μάτια μου αφού έβλεπα μια κάμπια με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα .
-Δύσκολο να δω τι είναι ο έρωτας σχεδόν αδύνατο μου είχαν πει στ αλήθεια!
Γιατί κλαίει μια κάμπια σκέφτηκα για να την ρωτήσω ευθύς και να λάβω την αποστομωτική απάντηση της, ότι ήταν πολύ άσχημη...αστείο να το λες όταν ξέρεις τη συνέχεια.
Τι σημασία έχει σκέφτηκα δυνατά, αφού σημασία έχει να είναι κανείς όμορφος μέσα του.
Ναι το έξω βοηθάει αλλά....η κάμπια έφυγε πίσω στον κήπο κλαίγοντας δυνατότερα.
Μη στεναχωριέσαι είπα μέσα μου γελώντας αφού οι κάμπιες γίνονται πανέμορφες πεταλούδες.....κάτσε να σε βάλω σε ένα δέντρο και θα δούμε της είπα... δεν με πίστεψε , ξαναπροοσπάθησα αρκετές φορές... μπορεί να μου έλεγε ψέματα θα σκέφτηκα...την ανέβασα σε ένα κλαδί κι άρχισε να τρώει τα φύλλα σιγά σιγά...ήξερε.
-Μοιάζει πολύ δύσκολο σκέφτηκα, ίσως αδύνατο να βρει κανείς το χαμένο βηματισμό του,
μέσα σε τόσα πέτρινα αλλά ξεχωριστά χρόνια, το χαμένο το κλειδί του έρωτα!
Πέρασαν μέρες μήνες, καιρός πολύς.....ξημέρωσε, έτρεξα πίσω στον κήπο να δω τι κάνει η κάμπια. Κοιτάζω από ‘δω, κοιτάζω από ‘κει, πουθενά η κάμπια! Ε, κάμπια, πού είσαι φώναξα....τρόμαξα, τρόμαξα πολύ γιατί θυμήθηκα, θυμήθηκα τότε....τότε πάλι είχα δει το..
.... κουκούλι μιας κάμπιας που προσπαθούσε να βγεί μια μικρή πεταλούδα.... περνούσε όμως ο καιρός & η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα... και αποφάσισα να την βοηθήσω ανοίγοντας χαραμάδα για να βγει η πεταλούδα.....και ναι αμέσως βγήκε αλλά το κορμάκι της ήταν τόσο αδύνατο, τα φτερά μεγάλα... η πεταλούδα δεν μπορούσε να κινηθεί.... την παρακολουθούσα πιστεύοντας πως σε λίγο θ'άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει....όχι πάλι σκέφτηκα και πάγωσα .....όμως τίποτα δεν έγινε...η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της & να κουβαλάει τα φτερά της.....και όλα αυτά γιατί ήθελα να την βοηθήσω χωρίς να καταλάβω ότι η πεταλούδα έπρεπε να δυσκολευτεί γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί της & στα φτερά της, σε όλη της τη Ζωή....δεν πέταξε ποτέ, την είχα πνίξει.
.......εδώ είμαι, άκουσα μια φωνή από πάνω μου. Γύρισα και την είδα να πετά, όμορφη πεταλούδα πια...τόσα χρόνια που έμενα μακριά στην δουλειά, στην πόλη, μακριά από τη φύση...πού να δω κάτι τέτοιο!
Η χαρά μου μεγάλη, πέταξα μαζί της πάνω από τα βουνά την θάλασσα, την κοίταζα για ώρες να πετάει και ένοιωσα ότι η πεταλούδα είχε κάτι ίδιο όπως κι όταν ήταν κάμπια...ήταν η ομορφιά ήταν η Χαρούλα που είχε....και πριν και τώρα μέσα της.
Η ίδια, η ομορφιές του προσώπου, των μαλλιών, του σώματος...αυτές που φτιάχνονται , η ομορφιά της ψυχής δεν φτιάχνεται. Ή την έχεις ή δεν την έχεις, και την ομορφιά αυτή την βλέπεις να ξεχειλίζει στα μάτια μόνο ανθρώπων που την έχουν.
-Βαθύ μεγάλο τολμηρό το ποτάμι του έρωτα, βαθύ γλυκό κι αγριεμένο γεμάτο αγάπη,που μέσα του αγκαλιάζονται όλα τα καλά της καρδιάς της ψυχής του σώματος!
...πέρασε καιρός, κάποτε ....άνοιξε όταν αντιλήφθηκε πως είχε δυο ελαφρά πολύχρωμα και φανταχτερά φτερά.. ήταν καιρός της..... αυτή δεν τη σκότωσα... ενθουσιασμένη γεμάτη χαρά και σαν πούπουλο τινάχτηκε στον αέρα με χάρη και
πέταξε στο γαλανό ουρανό μακριά.....είχε μεταμορφωθεί.....ίσως για πάντα μακριά μου, ίσως για πάντα μακριά της!
Βαθύ και άγριο ποτάμι ο έρωτας βαθύ και φωτεινό που μέσα του ναυάγησαν πολλοί, χωρίς να λογαριάζουν τίποτα....ούτε τη θηλιά που τους κρατά δεμένους σφιχτά.... που θα βρουν την δύναμη την αντοχή......
αντίκρυ να περάσουν χωρίς πνιγμό, να πετάξουν για πάντα στον γαλάζιο ουρανό μαζί...για πάντα!
JAFO
