Πρόσεχε την Ευχή σου απόψε, Ίσως;

Χαμένο ανάμεσα στα άλλα, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος, υπήρχε κάποτε ένα δέντρο. Ήταν υπεραιωνόβιο, με κορμό μεγάλο σαν σπίτι και κλαριά που θαρρούσες πως άγγιζαν τα ουράνια. Το έλεγαν «Το Δέντρο Των Ευχών» και όχι τυχαία. Ήταν το δώρο των θεών στους ανθρώπους.
 Οποιοσδήποτε μπορούσε να πάει εκεί και να κάνει οποιαδήποτε ευχή.Αν ζητούσε αυτό που ήθελε με όλη του τη δύναμη, το Δέντρο ικανοποιούσε το αίτημά του.
Στον κορμό του Δέντρου υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο εσωτερικό του, εκεί που κάποιος έπρεπε να περάσει για να κάνει την ευχή του. Και πάνω από την πόρτα, βρισκόταν χαραγμένη μια επιγραφή, που λίγοι πρόσεχαν.
"Πρόσεχε την ευχή σου"

Οι άνθρωποι, βλέπετε, ήταν γεμάτοι αγωνία να πραγματοποιηθεί η ευχή τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιέφερε. Η επιγραφή έγραφε: Είπαμε πως το Δέντρο πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, όποιες και αν ήταν αυτές. Υπήρχαν άνθρωποι που εύχονταν για υγεία, άλλοι για προκοπή, κάποιοι για χρήμα, μερικοί για σύντροφο, πολλοί για μια καλή δουλειά. Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν να γίνουν Δήμαρχοι Αντιδήμαρχοι Εξουσιαστές.
Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν ευτυχία, όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για κάποιον άλλον. Αυτοί ήταν και οι λιγότεροι και, όσο περνούσε ο καιρός, σπάνιζαν.
Υπήρχαν, τέλος, και αυτοί που εύχονταν η συμφορά να χτυπήσει τον διπλανό τους. Όσο λιγόστευαν οι προηγούμενοι, τόσο πλήθαιναν αυτοί.
"Πρόσεχε την ευχή σου"

Το Δέντρο είχε Δύναμη, μα δεν είχε Κρίση. Έτσι πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, και τις καλές και τις κακές. Δεν ήταν έτσι από λάθος των θεών, το αντίθετο συνέβαινε. Έδωσαν οι θεοί ένα σπάνιο δώρο στους ανθρώπους μα και τους έστησαν παγίδα ταυτόχρονα. Ήθελαν να δουν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν.
Ήθελαν να δουν αν, τελικά, το άξιζαν.
Την τελευταία μέρα που το Δέντρο υπήρξε, πολλοί άνθρωποι χτύπησαν την πόρτα στον κορμό και πέρασαν στο εσωτερικό του, πολλοί άνθρωποι ευχήθηκαν. Μπήκε μια μάνα, που ευχήθηκε για την υγεία του παιδιού της, ένας φτωχός οικογενειάρχης που ζήτησε χρήματα, ένας πολιτικός που ευχήθηκε για υπουργικό θώκο, μια νεαρή ηθοποιός που παρακάλεσε για δόξα, ένας ματαιόδοξος που ζήτησε φήμη, ένα μικρό παιδί που ήθελε ένα ποδήλατο.
Και μια πικρή γυναίκα μπήκε, που ζήτησε δηλητήριο για να ποτίζει τους άλλους, και μια άλλη, πράσινη από ζήλια, που ζήτησε δύναμη μαγική για να φέρνει την καταστροφή, και ένας άνθρωπος που δεν  ήθελε τι είναι η αγάπη, μα ήθελε να την εξαφανίσει, και ένας τέταρτος  που ευχήθηκε να λέει τα πιο αισχρά ψέματα και να γίνεται πιστευτός, και ένας δολοφόνος που ζήτησε αφθονία θυμάτων, και ένας κλέφτης που παρακάλεσε να εξαφανιστούν οι κλειδαριές και τα λουκέτα, και ένας απόλυτα κακός που ευχήθηκε, μόνο, να παραμείνει έτσι.
¨"Πρόσεχε την ευχή σου"

Και το Δέντρο εισάκουσε τις ευχές όλων, δικαίων και αδίκων, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένο.
 Μα θύμωσαν οι θεοί, οργίστηκαν με τους ανθρώπους και αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτό το σπάνιο δώρο, πως δεν ήταν αντάξιοί του. Και έστειλαν μια δέσμη κεραυνών και το έκαψαν. Και το Δέντρο των Ευχών έπαψε να υπάρχει.Μόνο που, την τελευταία στιγμή, μια μικρούλα, νεαρή Θεά, εκείνη που είχε το πιο όμορφο γέλιο από όλους, η Ελένη, πρόλαβε να σώσει ένα μικρό, τρυφερό κλαράκι. Και όταν σταμάτησαν οι κεραυνοί κατέβηκε στο δάσος. Βρήκε ένα ξέφωτο που το έλουζε ο ήλιος και φύτεψε το κλαράκι της. Το πότισε με το γέλιο της και το κλαράκι έβγαλε ρίζες. Έτσι, ένα καινούργιο Δέντρο των Ευχών έπιασε να μεγαλώνει μέσα στο δάσος.
"Πρόσεχε την ευχή σου, πρόσεχε το Κοριτσάκι σου"

Θα περάσουν πολλά-πολλά χρόνια, μέχρι το κλαράκι να γίνει δέντρο θεόρατο και να μπορεί να πραγματοποιεί ευχές. Η θεά με το πιο όμορφο γέλιο απ' όλους, η Ελένη, πίστευε πως μέχρι τότε η ανθρωπότητα θα είχε μάθει το μάθημά της, πως οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούσαν πως οι ευχές πραγματοποιούνται με τη δύναμη της αγάπης και της πίστης.

Της αγάπης για τους ανθρώπους και της πίστης σ' αυτούς.
JAFO

Η ηθική έχει τις ρίζες της κοριτσάκι;

-Το αντίδοτο για 10 εχθρούς είναι ένας φίλος κοριτσάκι.

Έναν καιρό πολλές φορές ήταν ένα κοριτσάκι που δεν ήταν ούτε εδώ, ούτε εκεί.

Απλά, δεν ήταν πουθενά.

Το πρωί σηκωνόταν και ετοιμάζονταν  και πήγαινε στο χωριό της Ζωής.

Έμπαινε μέσα και στεκόταν σε μια γωνιά και έβλεπε τα παιδάκια που έπαιζαν, γελούσαν , έκλαιγαν.

Με τον καιρό έμαθε να χαίρεται με την χαρά των άλλων και σιγά σιγά να ζει μέσα από τους άλλους.

-Το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του κοριτσάκι.

Το χωριό Ζωή έμπαινε τόσο έντονα στην φαντασία της, που εξαφανιζόταν από τη γνωστή διάσταση  τόσο που νόμιζε πως ζούσε εκεί.Ηθελε να ανέβει εκεί αλλά κάτι αόρατο το σταματούσε , κάτι τόσο δυνατό που άρχιζε πια να πιστεύει ότι ήταν κάτι υπερφυσικό και αφέθηκε στην μοίρα του.

Στην αρχή βέβαια έκανε το σωστό που έπρεπε να κάνει: πίεζε τον εαυτό του αφόρητα, και το κατάφερνε  για μεγάλα διαστήματα. Μετά αποτραβιόνταν στην γωνιά του μάζευε δυνάμεις και ελπίδα, προσπαθούσε ξανά και τα κατάφερνε' όλο και λιγότερο όμως.

-Η ελπίδα είναι ένα όνειρο που ξυπνά κοριτσάκι.

Η μαμά της δεν αντιλαμβανόταν τίποτα από όλα αυτά, έβλεπε λογικά και αντικειμενικά .Μερικοί προσπάθησαν να βοηθήσουν, βροχοποιοί. Την πίεσαν λιγουλάκι, για το καλό της, για να ξυπνήσει, ώσπου βαρέθηκαν. Κάποιοι την ταρακούνησαν, πάντα για το καλό της, ώσπου κουράστηκαν. Κάποιοι την θεώρησαν σνομπ. Κάποιος μάλιστα, της πρότεινε να αρχίσει ψυχοθεραπεία. Ώσπου μια μέρα το κοριτσάκι που δεν ήταν πουθενά, έφυγε για το χωριό Ζωή.

-Αυτό που γρήγορα γερνάει είναι η ευγνωμοσύνη κοριτσάκι.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι αν δεν σκουπίσεις  τα δάκρυα μπορούν να κυλούν μέχρι το στήθος χωρίς να προλάβουν να εξατμιστούν. Ίσως όταν τελικά τα καταφέρνουν να βρουν μια σχισμή μέσα στον χρόνο...Πήγαινε όπου θέλεις να είσαι κοριτσάκι. Κάνε ότι σε ευχαριστεί κινήσου, τρέξε, πέταξε, είμαι ελεύθερη, δεν ξέρω.Νοιώθω την φαντασία  από αναπηρία να γίνεται δύναμη.

-Ο πόλεμος, είναι το σχολείο της αρετής κοριτσάκι.

Αντί να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μπώ στην διάσταση των άλλων, ας μπούν επιτέλους στην δική μου διάσταση, τόσο απλά.

Σε αυτήν την διάσταση όμως συνέβη κάτι πρωτόγνωρο: το κοριτσάκι που δεν ήταν πουθενά, άρχισε να φαίνεται και να υπάρχει! Μπορώ με τη δική μου φαντασία, τη δική μου πραγματικότητα.Τα κατάφερα.

Όταν ο Δήμαρχος μου είπε να ανοίξω τα μάτια μου το  δωμάτιο μου ήταν πολύ φωτεινό.Το δικό του δέν ξέρω-ούτε Ζωή το όνομα του χωριού. Δεν είπα τίποτα για ενέργεια και καταλύτη, είπα απλά «σε ευχαριστώ».

Ένοιωθα διαφορετικά, αλλιώτικα, παράξενα, άγνωστα. Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου ήξερα μόνο πως είχα κάνει το πρώτο βήμα.

- Η μόρφωση και η ηθική, αυτά σχεδόν είναι που κάνουν τον άνθρωπο σπουδαίο, αλλά και δημιουργούν τον -έξοχο- πολιτικό και τον -καλό- ηγεμόνα. κοριτσάκι.

Γειά σου η πρόκληση είναι μπροστά αλλά το χωριό δεν είναι πιά μαζί σου Κύριε Δήμαρχε, πήγε στη Ζωή, πήρε και το κοριτσάκι μαζί του.
Για πάντα.
JAFO