Πολιτικοί και Πολίτες

Ακούμε

 

Οι πολιτικοί αν όχι όλοι, κάποιοι σίγουρα, καταφεύγουν σε μεγαλοστομίες, σε θεωρητικολογίες και συναισθηματισμούς που σίγουρα δεν οδηγούν τους πολίτες σε αντικειμενικές αποφάσεις, μα προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πολιτικών τους κομμάτων...

Οι πολιτικοί σήμερα δεν αρθρώνουν έντιμο λόγο.

Χρησιμοποιώντας «ξύλινη» γλώσσα, πλεονασμούς, κατάχρηση συνωνύμων, αδιαφανείς έννοιες, ευφημισμούς και λογικές αντιφάσεις, αποκρύπτουν την αλήθεια και φτάνουν στα άκρα, στην υπερβολή, πολλές φορές παραπλανούν! 

Κάποιες φορές πολιτικοί, όταν διαβάζουν κείμενα σε συνεντεύξεις τύπου ή όταν προβαίνουν σε δηλώσεις, κάνουν σαρδάμ, τονίζουν λάθος τις λέξεις, δεν προσέχουν την στίξη... αυτό συμβαίνει είτε διότι δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν είτε διότι δε τα εννοούν είτε γιατί ψεύδονται!

Ακόμη ένα αρνητικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολιτικού λόγου είναι τα μηνύματα χωρίς λογική συνοχή. 

Δυστυχώς συχνά παρατηρούμε μια λογική ανεπάρκεια και νοηματική αναποτελεσματικότητα στους λόγους των πολιτικών.

Οι σολοικισμοί κι οι ασυνταξίες ενισχύουν το παραπάνω εξάλλου. Επίσης πολλές φορές οι πολιτικοί φάσκουν κι αντιφάσκουν...

Ως πολίτες λοιπόν, με δικαιώματα κι ευθύνες, έχουμε το χρέος να εντοπίζουμε πότε ένας πολιτικός λόγος προσπαθεί να μας παραπλανήσει και πότε να ενημερώσει αντικειμενικά.

 Είναι υποχρέωσή μας έτσι, ώστε να προχωρήσει μπροστά ο τόπος...

Σ' αυτό πρέπει να πειθαρχήσουμε όλοι; Είμαστε χώρα ατάκτων ή ανυπάκουων;Έμπνευση, δεν έχει δοθεί από τα πάνω και όραμα.

 Αυτό οφείλει να κάνει ο σύγχρονος πολιτικός λόγος ή Εμείς;

Υποθέτοντας βέβαια πως και ο λαός σύσσωμος είναι έτοιμος να ανταποκριθεί σε μία πραγματική επανίδρυση και κάθετα στο κράτος και οριζόντια στην κουρασμένη κοινωνία.

 

Δημαγωγικό μέσο ή ρητορεία;

Ενα γράμμα στο Δήμο μας που δε γεννήθηκε ακόμα;

Σου είπα ήδη ότι δεν σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ’ αρέσει, είτε όχι.
 Θα σου επιβάλλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ’ εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου· μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα, είτε του άρεσε, είτε όχι.
 Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε «Όχι, δεν θέλω να γεννηθώ». Μα κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δεν ζήτησε να επιλέξει, και αυτό με τη σειρά του έκανε το ίδιο, επί εκατομμύρια χρόνια μέχρι εμάς, και κάθε φορά ήταν η ίδια υπεροψία, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαμε.
Κουράγιο, μικρό μου. Νομίζεις ότι ο σπόρος ενός δέντρου δεν χρειάζεται κουράγιο, όταν τρυπάει τη γη και φυτρώνει; Αρκεί μια ριπή του ανέμου για να τον ξεριζώσει, το ποδαράκι ενός ποντικού για να τον τσακίσει. Κι όμως, φυτρώνει και αντιστέκεται και μεγαλώνει ρίχνοντας κι άλλους σπόρους. Και γίνεται ένα δάσος.
 Αν μια μέρα φωνάξεις «Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;», θα σου απαντήσω: «Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά».
 Ωστόσο, οι τύψεις υπάρχουν, οι δεσμοί υπάρχουν, ριζωμένοι μέσα μας σαν δέντρα που δεν υποκύπτουν ούτε σ’ έναν τυφώνα, αναπόφευκτοι σαν την πείνα και τη δίψα.
 Δεν μπορείς ν’ απελευθερωθείς ποτέ, ακόμα κι αν επιστρατεύσεις όλη σου τη θέληση, όλη σου τη λογική. Μπορεί να νομίζεις ότι τους ξέχασες, αλλά μια μέρα ξαναπροβάλλουν ακατάλυτοι, ανελέητοι, για να σου περάσουν το σκοινί στον λαιμό, χειρότερα από κάθε δήμιο.
 Και να σε πνίξουν ή να τους πνίξεις.
Για ένα καλύτερο αύριο, το αύριο των Παιδιών μας.

ΥΓ.Υπομονή στα Συμβούλια του Παιδιού μας.

Ξανά όλοι Μαζί;

Ο Ωρωπός στην αρχαιότητα αποτελούσε το εύρωστο αγροτικό κέντρο "Γραία" της πόλης της Τανάγρας στη Βοιωτία και αρχικά ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή. Η περιοχή τοποθετείται στη σημερινή θέση της Σκάλας, στα σύνορα μεταξύ της διοικητικής εξουσίας Θηβαίων και Αθηναίων.
373 π.Χ. περιέρχεται η κατεστραμμένη από τους Βοιωτείς πόλη στους Αθηναίους, ενώ αργότερα αναδεικνύεται σε ανεξάρτητο διαμέρισμα της Αττικής. Γεωγραφικά καλύπτει εκείνη την εποχή τη ζώνη από τη σημερινή Τανάγρα Βοιωτίας, μέχρι και τον Κάλαμο Αττικής.

Στα βυζαντινά χρόνια αποτελεί δραστήριο αγροτικό κέντρο, ενώ κατά την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου η περιοχή λεηλατείται και εγκαθίσταται επί αυτής η βάση ανεφοδιασμού των Τούρκων.
Μετά την πρώτη διοικητική διαίρεση του ελληνικού κράτους του 1833 συγκροτείται ο Δήμος Ωρωπού που εντάχθηκε αρχικά στην επαρχία Θηβών.
 Το 1840 ο δήμος Ωρωπού καταργήθηκε και ενώθηκε με τον Δήμο Περαίας της επαρχίας Αττικής. Έδρα του δήμου αυτού που κάλυπτε ολόκληρη τη βόρεια έκταση της Αττικής μέχρι την Πάρνηθα και το Μαραθώνα ορίστηκε ο Ωρωπός.
 Το 1871 ο δήμος Περαίας μετονομάστηκε σε δήμο Ωρωπίων και νέα έδρα του έγινε η Σκάλα Ωρωπού. Στα διοικητικά του όρια ο δήμος περιλάμβανε τους οικισμούς από τη Σκάλα και τη Μαλακάσα, έως τον Κάλαμο και τους Αγίους Αποστόλους.
 Το 1912 ο δήμος Ωρωπίων διασπάται σε κοινότητες. Ο Ωρωπός αποτέλεσε σε αυτό το διάστημα έδρα της κοινότητα Ωρωπού που διατηρήθηκε μέχρι το 2002. Την χρονιά αυτή η κοινότητα Ωρωπού ενώθηκε με τις κοινότητες Σκάλας Ωρωπού και Νέων Παλατίων σχηματίζοντας τον δήμο Ωρωπίων με έδρα την Σκάλα Ωρωπού.

Σήμερα ο δήμος Ωρωπού είναι δήμος της περιφέρειας Αττικής που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Ο δήμος σχηματίστηκε με την συνένωση των δήμων Αυλώνος , Καλάμου και Ωρωπίων και των κοινοτήτων Καπανδριτίου, Συκαμίνου,  Πολυδενδρίου, Μαρκοπούλου Ωρωπού, Μαλακάσας και Αφιδνών .
 Η έκταση του νέου Δήμου είναι 317.46 τ.χλμ και ο πληθυσμός του 26.026 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Έδρα του δήμου ορίστηκε ο Ωρωπός.

Λέτε αυτοί οι ο λίγοι να στεριώσουν;

Κάποτε υπήρχε ένας λαός που ήξερε να πολεμάει και να δημιουργεί πολιτισμούς στον κατάλληλο χρόνο δίχως περιττές δικαιολογίες και συγχύσεις καταστάσεων.
 Δεν ονόμαζε ειρηνική διεργασία την προδοσία και δεν ονόμαζε την δειλία αποφυγή πολέμου.
 Δεν υπήρχε περίπτωση να ανεχθεί ριψάσπιδες πολιτικάντηδες και τα προπαγανδιστικά τους παπαγαλάκια να του πιπιλίζουν το μυαλό με ανοησίες.
  Οι δε χρήσιμοι ηλίθιοι με τις  λαϊκές έγνοιες  βγαίνουν κάθε δύο και τρεις όταν πρέπει ο λαός να μην αντιληφθεί ότι του παίρνουν το χαλί κάτω από τα πόδια.
Μολονότι αυτοί οι «προστάτες» είναι εξίσου άριστοι πωλητές ιδεών, δεν στέριωναν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην Γη των Ελλήνων Θεών και Ηρώων.



 

Ευρυνόμη, θεά των πάντων

Στην αρχή της δημιουργίας, η Ευρυνόμη, η θεά του Παντός, αναδύθηκε γυμνή μέσα από το Χάος, αλλά δεν βρήκε τίποτα το υλικό για να στηρίξει τα πόδια της, και έτσι διαίρεσε τη θάλασσα από τον ουρανό, χορεύοντας ολομόναχη επάνω στα κύματά του.

Χόρεψε προς το Νότο, και ο αέρας που τέθηκε σε κίνηση πίσω της, της φάνηκε σαν κάτι καινούργιο και ξεχωριστό με το οποίο θα μπορούσε να αρχίσει το έργο της δημιουργίας.

Στριφογυρίζοντας τρελά μες τον χορό της, επίασε τον Βόρειο άνεμο, τον έτριψε ανάμεσα στα χέρια της, και ιδού! ξεπετάχτηκε το μεγάλο φίδι Οφίων.

Η Ευρυνόμη χόρεψε ακόμα πιο πολύ για να ζεσταθεί μέσα στην παγωνιά του σύμπαντος που δεν είχε γεννηθή, όλο και πιό άγρια, μέχρι που ο Οφίων, κυριεύτηκε από ερωτική επιθυμία. Ο μεγας Οφίων κουλουριάστηκε στα θεικά μέλη της και ενώθηκε ερωτικά μαζί της. Η Ευρυνόμη έτσι έμεινε έγκυος.

Έπειτα η Ευρυνόμη πήρε την μορφή ενός περιστεριού, επωάζοντας πάνω στα κύματα και, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, γέννησε το Συμπαντικό Αυγό την αρχή όλων. Υπακούοντας στην προσταγή της, ο Οφίων κουλουριάστηκε επτά φορές γύρω από το Συμπαντικό Αυγό, έως ότου το αυγό, η μήτρα των πάντων, εκκολαύτηκε και άνοιξε σε δύο κομμάτια.

Από εκεί ξεπήδησαν όλα όσα υπάρχουν, και που είναι παιδιά της: ο ήλιος, το φεγγάρι, οι πλανήτες, τα αστέρια, η γη με τα βουνά και τους ποταμούς της, τα δέντρα, τα χορτάρια, και όλα τα ζωντανά πλάσματά του σύμπαντος.

Η Ευρυνόμη και ο Οφίων έκαναν σπίτι τους τον Όλυμπο.

Σύντομα όμως τσακώθηκαν γιατί ο Οφίων υποστήρίξε ότι αυτός και όχι η Ευρυνόμη είναι ο δημιουργός του σύμπαντος. Η Ευρυνόμη τον χτύπησε στο κεφάλι, του έσπασε τα δόντια, και τον εξόρισε για πάντα στα σκοτεινά βάραθρα στα έγκατα της γης.

Έπειτα, η θεά δημιούργησε τις επτά πλανητικές δυνάμεις, θέτοντας μία Τιτανίδα και έναν Τιτάνα ως κυβερνήτη κάθε μιάς.
Η Θεία και ο Υπερίων για τον Ηλιο, η Φοίβη και ο Άτλαντας για το Φεγγάρι, Η Διόνη και ο Κριός για τον πλανήτη Άρη, η Μήτις και ο Κοίος για τον Ερμή, η Θεμις και ο Ευρυμέδων για τον πλανήτη Δία, η Τυθη και ο Οκεανός για την Αφροδίτη, και η Ρέα και ο Κρόνος για τον πλανήτη Κρόνο.